̔Ο Τίμιος καί Ζωοποιός Σταυρο

Η θέση σας που επικοινωνεί στην ελληνική γλώσσα.
Post Reply
User avatar
尼古拉前执事
Archon
Posts: 5118
Joined: Thu 24 October 2002 7:01 pm
Faith: Eastern Orthodox
Jurisdiction: Non-Phylitist
Location: Euless, TX, United States of America
Contact:

̔Ο Τίμιος καί Ζωοποιός Σταυρο

Post by 尼古拉前执事 »

̔Ο Τίμιος καί Ζωοποιός Σταυρός
http://www.ecclesiagoc.gr/ebooks/HollyCross.pdf
τοῦΚωνσταντίνου Ν. Πάνου
νας ὄμορφος ὕμνος τῆς ̓Εκκλησίας μας, συμπυκνώνει εὔστοχα,
τήν ἀξία πού ἔχει γι' αὐτήν καί γιά κάθε χριστιανό, ὁ Τίμιος
καί Ζωοποιός Σταυρός τοῦ Κυρίου μας. ̔Ο Ζωηφόρος λοιπόν
Σταυρός εἶναι τῆς εὐσεβείας, τό ἀήττητον τρόπαιον, ἡ θύρα τοῦ
Παραδείσου, τῶν πιστῶν τό στήριγμα, τῆς ̓Εκκλησίας τό περιτείχισμα.
Διά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐξαφανίσθηκε καί καταργήθηκε ἡ
προπατορική κατάρα, κατεβλήθη ἡ δύναμις τοῦ θανάτου καί
ὑψωθήκαμε ἀπό τή γῆ, εἰς τά οὐράνια. Εἶναι ὅπλον ἀκαταμάχητον,
δαιμόνων ἀντίπαλος, ἡ δόξα τῶν μαρτύρων, τῶν ὁσίων, ὡς ἀληθῶς, τό
ἐγκαλλώπισμα. Εἶναι ὁ λιμένας τῆς σωτηρίας μας, ὁ Τίμιος Σταυρός,
διά τοῦ ὁποίου, ὁ Κύριος, μᾶς ἐδώρησε τό μέγα Του ἔλεος.
̔Η ̓Εκκλησία μας τιμᾶ κατά τό ἑορτολόγιό της, πολλές φορές τοῦ
ἔτους, τόν Τίμιο Σταυρό. Τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά
ἐξωτερικά στοιχεία κάθε μυστηρίου. Κάθε λειτουργική πράξη, ξεκινᾶ
καί τελειώνει μέ τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. ̔Ο Σταυρός, δεσπόζει παντοῦ
στούς ναούς, κοσμεῖ τίς στέγες, τούς τρούλους, τά κωδωνοστάσια.
̔Ολόκληροι ναοί κτίζονται σέ σχῆμα σταυροῦ (σταυροειδής μετά
τρούλου).
Εἰς τόν Τίμιο Σταυρό εἶναι
ἀφιερωμένη ἡ 14η Σεπτεμβρίου,
ἡμέρα ἑορτασμοῦ τῆς Παγκοσμίου
̔Υψώσεώς Του, καθώς καί ὁλόκληρη
ἡ ὑμνολογία τῆς Γ ́ Κυριακῆς τῶν
Νηστειῶν, τῆς τρίτης δηλαδή
Κυριακῆς τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς.
̓Επίσης, ἡ ̓Εκκλησία μας τιμώντας
ἰδιαιτέρως τό Τίμιον Ξύλον, ἐκτός
τοῦ γεγονότος ὅτι μνημονεύει Αὐτό
σέ κάθε ἀκολουθία της, ἔχει
ἀφιερώσει σ' αὐτό καί ἰδιαίτερη
ἀκολουθία δύο φορές τήν ἑβδομάδα,
Τετάρτη καί Παρασκευή. ̓́Αλλες
ἑορτές τοῦ Σταυροῦ, εἶναι
ἀφιερωμένες γιά παράδειγμα στήν
πρόοδό Του, τήν πρώτη τοῦ
Ε ̔́
Αὐγούστου. ̔Η ἑορτή ἀποτελεῖ ἀνάμνηση τῆς λιτανείας πού ξεκινοῦσε
ἀπό τήν ̔Αγία Σοφία πρός τά ̓Ανάκτορα καί κατά τήν διάρκεια
δεκαπέντε ἡμερῶν, περιφερόταν σέ ὁλόκληρη τήν Κωνσταντινούπολη
καί περί τά τείχη τῆς πόλεως καί ἐτίθετο πρός προσκύνησιν στούς
συνοικιακούς ναούς. Σέ ἄλλες ἑορτές ἡ ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν εὕρεση
τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (6 Μαρτίου) τήν ἐμφάνισή του, ἐπί ̔Αγίου
Κυρίλλου, στόν οὐρανό τῶν ̔Ιεροσολύμων (7 Μαΐου) καθώς καί τήν
νέα ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στούς ἀγωνιζόμενους Γνησίους
̓Ορθοδόξους, τό 1925. ( ̔Εορτάζεται τήν Κυριακή μετά τήν ̔́Υψωσιν).
̓Επιπλέον, κατά μίμησιν τοῦ ̓Ακαθίστου ̔́Υμνου, ἡ ̔Υμνογραφία τῆς
̓Εκκλησίας μας περιέχει καί ἀκολουθία ἀποτελουμένη ἀπό 24 οἴκους,
οἱ Χαιρετισμοί τοῦ Σταυροῦ, ὅπως ὁ λαός μας τήν γνωρίζει.
̔Η ἀξία καί ἡ σημασία πού ἡ ̓Εκκλησία μας ἀποδίδει στόν Τίμιο
Σταυρό, διά τοῦ ἐτησίου λειτουργικοῦ κύκλου, εἶναι ἡ ἁρμόζουσα καί
πρέπουσα τιμή καί προσκύνησις στόν τόπο καί τό μέσον συνάμα, ὅπου
ὁ Κύριός μας, θυσιάσθηκε γιά τήν σωτηρία μας. ̔́Ομως ἡ δύναμις τοῦ
Σταυροῦ γίνεται φανερή, πολύ πρίν τήν Σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου.
̓́Ηδη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, καθίσταται φανερή ἡ ἰσχύς του.
Προτυπώνεται ὁ Τίμιος Σταυρός στήν Παλαιά Διαθήκη, διά πολλῶν
σημείων, προετοιμάζοντας στά πλαίσια τοῦ σχεδίου τῆς Θείας
Οἰκονομίας, τήν ἔλευση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί τήν ἀπολυτρωτική
ἐπ' αὐτοῦ θυσία τοῦ Κυρίου μας.
̓Αξία μνημονεύσεως εἶναι ἡ θαυματουργική διεύλευση τῆς
̓Ερυθρᾶς θαλάσσης, ἀπό τούς καταδιωκομένους ἀπό τούς Αἰγυπτίους,
̓Ισραηλίτες. «Σταυρόν χαράξας Μωσῆς, ἐπ' εὐθείας ράβδῳ, τὴν
̓Ερυθράν διέτεμε..» λέγει ἡ πρώτη καταβασία τοῦ Σταυροῦ. «..ἐξέτεινε..
τὴν χεῖραν ἐπὶ τὴν θάλασσαν.. καὶ ἐσχίσθη τὸ ὕδωρ καὶ εἰσῆλθαν οἱ
υἱοὶ ̓Ισραήλ..» ( ̓Εξ. ιδ ́, 15-25). Διά τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ, ὁ μέγας
ἐν προφήταις Μωϋσῆς, διήνοιξε στά δύο τήν ̓Ερυθρά θάλασσα,
σώζοντας τούς ̓Ισραηλίτες ἀπό τήν δουλεία τῶν Αἰγυπτίων. Τό
γεγονός προεικονίζει σαφῶς, τήν διά σταυροῦ ἀπολύτρωση ἀπό τήν
δουλεία τῆς ἁμαρτίας, τό πέρασμα ἀπό τόν θάνατο, στήν ἐν Χριστῷ
ζωή.
Μία ἄλλη προτύπωσις, ἀνάμεσα στίς πολλές πού ἡ Παλαιά
Διαθήκη, οὖσα σκιά καί προάγγελος τῆς Καινῆς περιέχει, εἶναι ἡ νίκη
τῶν ̓Ισραηλιτῶν ἐναντίον τῶν ̓Αμαληκιτῶν. Τό γεγονός ἔλαβε χώρα
στήν ἔρημο τοῦ Σινᾶ καί ἡ νίκη ἐπετεύχθη μέ τήν βοήθεια τοῦ Μωϋσῆ.
Κατά τήν πορεία πρός τήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, οἱ ̓Ισραηλίτες
ἀντιμετώπισαν τόν πολεμικό καί ἄγριο λαό τῶν ̓Αμαληκιτῶν. Παρά
τό ἀριθμητικό μειονέκτημά τους, οἱ ̓Ισραηλίτες νίκησαν μέ
θαυματουργικό τρόπο. ̔Ο Μωϋσῆς ὁ ὁποῖος εἶχε ἀνέλθη ἐπάνω σέ
ὕψωμα, κρατοῦσε ἀνοικτά τά χέρια του πρός τά πλάγια,
σχηματίζοντας τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Διά τῆς ἰσχύος τοῦ Σταυροῦ, οἱ
̓Ισραηλίτες νίκησαν.
Σέ ἄλλη περίσταση, ὁπότε ὁ λαός τοῦ ̓Ισραήλ δοκιμάστηκε ἀπό
τήν ἔλλειψη ὕδατος, ὁ Μωϋσῆς, μέ τήν ράβδο του, ἐξήγαγε ὕδωρ ἀπό
τόν ἄγονο βράχο τῆς ἐρήμου. « ̔́Υδωρ ἐκ πέτρας ἀγόνου,
τερατουργούμενον» ὅπως ψάλλει ἡ ἐκκλησία μας. Εἶναι κι ἐδῶ
προφανής ἡ τυπολογική ἀναφορά στόν Σταυρό. ̔Η πέτρα, ἀπό τήν
ὁποία, προῆλθε τό ζωογόνο ὕδωρ, θεωρεῖται τύπος τοῦ «κρανίου
τόπου», ὅπου εἶχε τοποθετηθεί ὁ Σταυρός.
Στό 21ο Κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τῶν ̓Αριθμῶν, περιγράφεται τό
περιστατικό τῆς λιποψυχίας των ̓Ισραηλιτῶν κατά τήν μακροχρόνιο
περιπλάνησή τους στήν ἔρημο, πού ἐπακολούθησε μετά τόν θάνατο
τοῦ ̓Ααρών. Οἱ ̓Ισραηλίτες, ἔδειξαν ὀλιγοπιστία καί ἐστράφησαν
κατά τοῦ Μωϋσέως. Πικρή δοκιμασία ἀκολούθησε· «ὄφεις.. ἔδακνον
τὸν λαὸν καὶ ἀπέθανε λαὸς πολὺς τῶν υἱῶν ̓Ισραήλ..» ( ̓Αριθμ. κα ́, 6).
Πολλοί ̓Ισραηλίτες θανατώνονταν ἀπό τό δάγκωμα φιδιῶν. Τήν
ὀδυνηρή αὐτή δοκιμασία ὁ Μωϋσῆς, κατά θείαν ἐντολή, τήν
ἀντιμετώπισε κατασκευάζοντας ὁμοίωμα χάλκινου ὄφεως. Τό χάλκινο
φίδι τό ἔβαλε ἐπάνω σέ κοντάρι καί τό τοποθέτησε σέ ὑψηλό σημεῖο.
Οἱ ̓Ισραηλίτες πού εἶχαν πέσει θύματα τοῦ δηλητηρίου τῶν φιδιῶν,
ὅταν ἀντίκρυζαν τόν ὑψωθέντα χάλκινον ὄφιν, λυτρώνονταν ἀπό τό
κακό καί ὑγιεῖς ἐγένοντο.
̔Ο ἴδιος ὁ Κύριός μας ἐρμήνευσε τό γεγονός αὐτό, ὡς προτύπωση
τοῦ σταυρικοῦ του θανάτου· «καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ
ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι, δεῖ τὸν Υἱὸν τοῦ ̓Ανθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ
πιστεύων εἰς αὐτόν μὴ ἀπόληται, ἀλλ' ἔχει ζωὴν αἰώνιον» (Ίω. γ ́, 14-
15). Διά τοῦτο, οἱ ̔́Αγιοι Πατέρες θεωροῦν τήν ὕψωσιν τοῦ χαλκίνου
ὄφεως ἀπό τόν Μωϋσῆ, τύπο τοῦ μυστηρίου τῆς σταυρώσεως καί τῆς
διά σταυροῦ σωτηρίας, πάντων τῶν εἰς τόν Κύριον ̓Ιησοῦν Χριστόν
πιστευόντων.
̓́Αλλη προτύπωσις τοῦ Σταυροῦ, εἶναι καί ἡ θυσία τοῦ ̓Ισαάκ.
Λέγει ὁ ̔́Αγιος ̓Ανδρέας Κρήτης· «Σταυροῦ τύπον ἐκπλήρου.. ̓Ισαάκ,
τὰ ξύλα τῆς θυσίας ἀναλαβὼν καὶ τῷ πατρί θυσίαν ἐαυτὸν ἐπειγομένῳ
προτροπάδην ἐχόμενος» (PG. 97, 1032). ̔Ο δέ ̓́Αγιος Γρηγόριος ὁ
Παλαμᾶς συμπληρώνει ὅτι· «ἐν.. τῷ ̓Αβραᾶμ τὸ μυστήριον ἐνήργει τοῦ
σταυροῦ, ὁ δὲ αὐτοῦ υἱὸς ἧν τύπος τοῦ σταυρωθέντος ὕστερον»
Χριστοῦ (PG. 132-133). Τά ξῦλα λοιπόν ἐκεῖνα, πού εἶχαν
συγκεντρωθεῖ εἰς τόν τόπον τῆς θυσίας θεωροῦνται ὡς ὁ τύπος τοῦ
Σταυροῦ καί ὁ μέχρι θυσίας ὑπάκουος υἱός, ὁ ̓Ισαάκ, τύπος τοῦ ἐν
σταυρῷ θυσιασθέντος Κυρίου ̓Ιησοῦ Χριστοῦ.
Προεικόνισις ὅμως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, θεωρεῖται ἀπό τούς
̔Αγίους Πατέρες καί ἡ προσκύνησις τοῦ ἄκρου τῆς ράβδου τοῦ ̓Ιωσήφ,
ἀπό τόν πατέρα τοῦ ̓Ιακώβ καθώς καί ἡ διά σταυρώσεως τῶν χειρῶν
εὐλογία τῶν παιδιῶν τοῦ ̓Ιωσήφ, ̓Εφραίμ καί Μανασσῆ. Πρίν τόν
θάνατό του λοιπόν, ὁ Πατριάρχης ̓Ιακώβ «..καὶ ὤμοσεν αὐτῷ καὶ
προσεκύνησεν.. ἐπὶ τὸ ἄκρον τῆς ράβδου αὐτοῦ..» (Γέν. μζ ́, 31) καί
συνεχίζοντας κατωτέρω ἀναφέρει τό κείμενο τῆς Γραφῆς «.. ἐκτείνας δὲ
τὴν χεῖρα τὴν δεξιάν ἐπέβαλεν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν ̓Εφραίμ.. καὶ τὴν
ἀριστερὰν ἐπὶ κεφαλὴν Μανασσῆ, ἐναλλάξ τὰς χεῖρας» (Γέν. μη ́, 14).
Σχολιάζοντας τά ἀνωτέρω χωρία, ὁ ̔́Αγιος ̓Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός,
ἀναφέρει· « ̓Ιακώβ.. προσκυνήσας τὸ ἄκρον τῆς ράβδου ̓Ιωσήφ, τὸν
σταυρὸν εἰκόνισε καὶ ἐνηλλαγμέναις χερσὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ
εὐλογήσας, τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ διέγραψε σαφέστατα» (PG. 94,
1132). ̔Ο δέ ̔́Αγιος Γρηγόριος ὁ
Παλαμᾶς σημειώνει ὅτι ὄχι μόνον
κατά τίς προαναφερθεῖσες
περιπτώσεις ἀλλά σέ ὁλόκληρον τόν
βίο τοῦ ̓Ιακώβ, ἐνεργεῖται τό
μυστήριον τοῦ σταυροῦ (PG. 151,
133).
Μετά τήν Σταύρωση καί τήν
̓Ανάσταση καί τήν διάδοση τοῦ
Χριστιανισμοῦ εἰς τά πέρατα τῆς
οἰκουμένης, ἀπό τούς ̔Αγίους
̓Αποστόλους, ὁ Τίμιος Σταυρός
γίνεται γνωστός ἀνά τήν οἰκουμένη.
Συναντᾶται σέ ἐπιγραφές, σέ
κατακόμβες. Γίνεται τό διακριτικό
γνώρισμα κάθε χριστιανοῦ, πού τό
φέρει ἐπάνω του. Κατά τήν περίοδο
τῶν διωγμῶν, διά τοῦ σημείου τοῦ
Σταυροῦ, οἱ Μάρτυρες ἐνισχύονται,
λαμβάνουν θάρρος γιά νά ὁμολογήσουν τόν Χριστό μας, ὡς τόν
μοναδικό καί ἀληθινό Θεό, καταισχύνοντας τήν σαθρά θρησκεία τῶν
εἰδώλων.
̓͂Ηρθε ὅμως ὁ καιρός πού οἱ διωγμοί ἔπαψαν ὁριστικά χάρις εἰς
ἕναν αὐτοκράτορα πού, παρά τό ὅτι δέν εἶχε βαπτιστεῖ χριστιανός,
εὐνόησε τόν χριστιανισμό, καλύτερα ἀκόμα καί ἀπό τούς
μεταγενέστερους χριστιανούς αὐτοκράτορες. ̔Ο Μέγας Κωνσταντῖνος,
μετά τόν θάνατο τοῦ πατρός του, Κωνστάντιου Χλωροῦ, ἀνέλαβε τήν
ἐξουσία (στή σημερινή ̔Υόρκη τῆς ̓Αγγλίας), μέρους τοῦ Δυτικοῦ
τμήματος τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, σέ μιά ἐποχή παρακμῆς καί
ἐμφυλίων διαμαχῶν.
Πολύ νωρίς, ὁ Κωνσταντῖνος, ἀναγκάσθηκε νά ἀντιμετωπίσει
τόν ἕτερο Καίσαρα τῆς Δύσεως, Μαξέντιο. ̔Ο Μαξέντιος ἐστράφη
ἐναντίον τοῦ Μ. Κωνσταντίνου μέ σκοπό νικώντας τον, νά παραμείνει
αὐτός μόνος κυρίαρχος τῆς Δύσεως. ̔Η μάχη θά γινόταν, ἔξω ἀπό τή
Ρώμη. ̔Ο Μ. Κωνσταντῖνος προβληματισμένος γιά τήν ἔκβαση τῆς
μάχης, λόγω τοῦ μικροτέρου σέ ὄγκο στρατεύματός του εἶδε ψηλά
στόν μεσημβρινό οὐρανό, τόν τύπο τοῦ Σταυροῦ, πού συνέθεταν
ἄστρα καί τήν ἐπιγραφή «ἐν τοῦτο νίκα». Σύμφωνα μέ τήν
συναξαριστική παράδοση, τήν νύκτα ἐκείνη εἶδε σέ ὅραμα τόν Κύριο,
νά τόν προτρέπει νά κατασκευάσει σημαία, ἡ ὁποία θά περιεῖχε τόν
τύπο τοῦ Σταυροῦ, πού τήν μεσημβρία εἶχε δεῖ στόν οὐρανό. Μέ τήν
δύναμη τοῦ Σταυροῦ ὁ Κωνσταντῖνος νίκησε κι ἔγινε ὁ μόνος
κυρίαρχος στή Δύση καί λίγο ἀργότερα σ' ὅλη τήν Ρωμαϊκή
Αὐτοκρατορία. Αὐτή ἦταν ἡ πρώτη ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς
τόν οὐρανό, πού ἡ ἐκκλησιαστική ̔Ιστορία κατέγραψε.
̔́Ενα χρόνο μετά τήν Α ́ Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Νικαίας, τό
326 μ.Χ. ἡ ̔Αγία ̓Ελένη, μητέρα τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, θέλησε νά
ἐκπληρώσει ἕνα ὄνειρο ζωῆς. Νά βρεῖ τόν Τίμιο Σταυρό καί τόν
Πανάγιο Τάφο. ̓Οργανώθηκε ταξίδι γιά τά ̔Ιεροσόλυμα, μέ σκοπό τήν
εὕρεση τοῦ Τιμίου Ξύλου.
̔Ο Γολγοθᾶς μετά τήν παρέλευση τριῶν αἰώνων, ἀπό τήν
Σταύρωση καί τήν ̓Ανάσταση, εἶχε μεταβληθῆ σέ σκουπιδότοπο. Τά
̔Ιεροσόλυμα μετά τήν καταστροφή τους ἀπό τόν Τίτο καί τήν
ἐπανοικοδόμισή τους ἀπό τόν ̓Αδριανό, εἶχαν ἀλλάξει μορφή. Τά ἴχνη
τοῦ Τιμίου Ξύλου εἶχαν χαθῆ. ̔Η ̔Αγία ̔Ελένη ὕστερα ἀπό πολλές καί
κοπιώδεις ἀναζητήσεις, ὕστερα ἀπό ὑπόδειξη ἐντοπίων, ἔστρεψε τίς
ἔρευνες στό σημεῖο στό ὁποῖο σήμερα στεγάζεται ὁ Ναός τῆς
̓Αναστάσεως. Σύμφωνα μέ τήν παράδοση, στό σημεῖο ὅπου εὑρέθη ὁ
Τίμιος Σταυρός εἶχε φυτρώσει, εὐῶδες φυτόν, ὁ βασιλικός.
̓Εν τέλει, ἡ ̔Αγία ̔Ελένη, βρῆκε τρεῖς σταυρούς, τόν Σταυρό τοῦ
Κυρίου καί τῶν συσταυρωθέντων δύο ληστῶν κι ὁ προβληματισμός
της ἦταν πλέον ποῖος ἦταν ὁ Τίμιος Σταυρός. Καθ' ὑπόδειξιν τοῦ
̔Αγίου Μακαρίου, ἐπισκόπου τῆς πόλεως τότε, ἀντελήφθη, ὅτι ὁ
Σταυρός τοῦ Κυρίου θά ξεχώριζε διά θαυματουργίας. Μιά νεκρά
γυναίκα ἐκηδεύετο τότε καί ἡ νεκρή πομπή ἐπορεύετο κοντά ἀπό τόν
Γολγοθά. ̔Η ̔Αγία ̔Ελένη διέταξε νά ἀκουμπήσουν καί τούς τρεῖς
Σταυρούς πού εἶχαν εὑρεθῆ στόν Γολγοθά, ἐπάνω στήν νεκρή. Τό
θαῦμα συνέβη. ̔Ο Τίμιος Σταυρός, πού τήν ἄγγιξε τελευταῖος, ἀνέστησε
τήν νεκρή.
̓Επειδή λοιπόν πλήθη λαοῦ συνέρρευσαν γιά νά προσκυνήσουν
τό πολύτιμο εὕρημα, καθώς τοῦτο ἦταν ἀδύνατο, ὁ ̔́Αγιος Μακάριος
ἀνέβηκε σέ ἄμβωνα καί ὕψωσε τόν Τίμιο Σταυρό, ὥστε νά τόν δεῖ ὁ
συγκεντρωθείς λαός. ̓́Εκτοτε καθιερώθηκε ἡ ἑορτή τῆς ὑψώσεως τοῦ
Τιμίου Σταυροῦ.
Εἰκοσιπέντε χρόνια μετά ἀπό τήν εὕρεση τοῦ Τιμίου Ξύλου ἀπό
τήν ̔Αγία ̔Ελένη, τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ ἐμφανίζεται γιά δεύτερη
φορά, στόν οὐρανό τῶν ̔Ιεροσολύμων αὐτή τή φορά. Τό θαῦμα συνέβη
τήν 7η Μαΐου τοῦ 351 μ.Χ. κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Γιγάντιος
Σταυρός ἐμφανίσθηκε, πάνω ἀπό τόν Γολγοθᾶ καί μέχρι τοῦ ̓́Ορους
τῶν ̓Ελαιῶν. Δέν ἦταν φαινόμενο στιγμιαῖο, ἀλλά παρέμεινε ἐπί ὧρες
καί κατέστη ὁρατός ἀπ' ὅλους τούς κατοίκους τῆς πόλεως, χριστιανούς
καί μή. ̓Επίσκοπος τῶν ̔Ιεροσολύμων ἦταν τότε ὁ ̔́Αγιος Κύριλλος,
Πατέρας τῆς ̓Εκκλησίας μας. Σέ σωζόμενη ἐπιστολή του πρός τόν
Αὐτοκράτορα Κωνστάντιο, ὁ ̔́Αγιος Κύριλλος γράφει γιά τό συμβάν
τοῦ θαύματος τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ· «ἔν ταῖς ἡμέρες τῆς
ἁγίας Πεντηκοστῆς, Νόνναις Μαΐαις, τήν τρίτην ὥραν παμμεγέθης
Σταυρός, ἐκ φωτός κατεσκευασμένος ἐν οὐρανῷ ὑπεράνω τοῦ ἁγίου
Γολγοθᾶ καί μέχρι τοῦ ̔Αγίου ̓́Ορους τῶν ἐλαιῶν, ἐντεταμένος
ἐφαίνετο. Οὐχ ἑνί καί δευτέρω φανείς, ἀλλά παντί τῷ τῆς πόλεως
πλήθει, φανερώτατα δειχθείς. Οὐχ, ὡς ἄν τίς νοήσειεν ὀξέως κατά
φαντασίαν παραδραμών, ἀλλ' ἐπεί πλείοσιν ὧραις ὑπέρ γῆν
ὀφθαλμοφανῶς θεωρούμενος καί ταῖς ἀπαστραπτούσαις μαρμαρυγαῖς
τάς ἡλιακάς ἀκτίνας νικήσας... Οἱ τῆς ̔Ιερουσαλήμ οἰκήτορες, τό τοῦ
θαῦματος παράδοξον, αὐταῖς ὄψεσιν παραλαβόντες, Θεῷ τῷ
παμβασιλεῖ καί Υἱῷ τῷ μονογενεῖ τοῦ Θεοῦ, τήν πρέπουσαν μετ'
εὐχαριστίας προσκύνησιν, ἀπεδώκαμεν τε καί ἀποδώσομεν» (PG. 33,
1165 κ. ἑξ.). ̓Από τότε καθιερώθηκε καί ἐπιτελεῖται, τήν 7η Μαΐου, ἡ
ἀνάμνησις τοῦ φανέντος ἐν οὐρανῷ σημείου τοῦ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ.
Τρεῖς αἰῶνες ἀργότερα τό Τίμιον Ξύλον, ἔπεσε στά χέρια τῶν
Περσῶν, λάφυρο ἀπό τήν καταστροφική τους ἐπιδρομή στήν
Παλαιστίνη καί τήν κατάληψη τῆς ἁγίας πόλεως τῶν ̔Ιεροσολύμων. Τό
628 μ.Χ. ὁ αὐτοκράτορας ̔Ηράκλειος, ἀνέλαβε ἐκστρατεία ἐναντίον
τῶν Περσῶν καί ἀφοῦ τούς κατατρόπωσε, ἐπανέκτησε τόν Τίμιον
Σταυρό καί τόν μετέφερε ξανά στά ̔Ιεροσόλυμα. Οἱ ἱστορικές
μαρτυρίες ἀναφέρουν, ὅτι τήν 14ην τοῦ Σεπτεμβρίου, ἀνυπόδητος καί
φορώντας εὐτελή ἐνδύματα ὁ ̓Ηράκλειος, φέρων ἐπάνω στόν ὦμο του
τό Τίμιον Ξύλον, ἐπικεφαλής λιτανείας, ἀνηφόρησε εἰς τόν Ναό τῆς
̓Αναστάσεως. ̔́Οταν εἰσῆλθε ἐντός τοῦ Ναοῦ παρέδωσε τόν Σταυρό
στόν Πατριάρχη Ζαχαρία, ὁ ὁποῖος τόν ὕψωσε γιά δεύτερη φορά.
Τότε συνετέθηκε κι ὁ γνωστός ὕμνος «Σῶσον Κύριε τόν λαόν Σου καί
εὐλόγησον τήν κληρονομίαν Σου..». ̓Από τήν περίοδο αὐτή καί
ἐντεῦθεν, ἡ ἑορτή τῆς ̔Υψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ κατέστη
ἐπισημοτάτη σ' ὁλόκληρη τήν ̓Εκκλησία ἀπό τήν ̓Ανατολή μέχρι τή
Δύση καί προσέλαβε χαρακτήρα μεγάλης Δεσποτικῆς ἑορτῆς.
Στούς αἰῶνες πού διέρρευσαν, ἡ ̓Εκκλησία δοκιμάστηκε ἀπό
δεινές αἱρέσεις πού ἀπειλοῦσαν τήν ἑνότητά της καί ὁδηγοῦσαν ὅσους
τίς ἀκολουθοῦσαν στήν ἀπώλεια.
̓Εντούτοις, ὁ Τίμιος Σταυρός ἐμφανίζεται γιά τρίτη φορά τό
1925, 1574 χρόνια μετά ἀπό τήν τελευταία φορά κατά τήν ὁποία
ἐφώτισε τόν οὐρανό τῶν ̔Ιεροσολύμων. Εἶναι τό μισό τῆς δεύτερης
δεκαετίας τοῦ 20οῦ αἰῶνος, κατά τόν ὁποῖο γεννᾶται ἡ δεινότερη
αἵρεση τῶν τελευταίων αἰώνων, ὁ οἰκουμενισμός, τοῦ ὁποίου
πρόδρομος ἦταν ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτολογίου, τό 1924.
Τό 1922, ὁ Μικρασιατικός ἑλληνισμός, κρίμμασι οἷς Κύριος οἶδε,
ξεριζώνεται ἀπό τίς πατρογονικές του ἑστίες, ἔπειτα ἀπό σχεδόν
τρισχιλιετή παρουσία στή Μικρασιατική γῆ. Οι ̓Εκκλησίες τῆς Μικρᾶς
̓Ασίας, οἱ ὁποῖες ὡς λυχνίες παρομοιάζονται στό βιβλίο τῆς
̓Αποκαλύψεως, σβήνουν ἡ μία μετά τήν ἄλλη, στερούμενες τοῦ
ξεριζωμένου, ποιμνίου τους. ̔Η περίοδος πού ἀκολούθησε ἦταν ὄντως
ταραγμένη. Περί τό ἑνάμιση ἑκατομμύριο πρόσφυγες πού κατέφυγαν
κυνηγημένοι στήν ̔Ελλάδα, προσπαθοῦσαν νά προσαρμοστοῦν στά
νέα δεδομένα καί νά κερδίσουν τήν δυσχερή μάχη τῆς ἐπιβίωσής τους
στή νέα τους πατρίδα.
Μέσα σ' αὐτήν τήν ἀσταθῆ ἐθνικά περίοδο, ἔρχεται νά προστεθῆ
καί ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητος τῆς ̓Ορθοδόξου ̓Εκκλησίας τῆς ̔Ελλάδος
διά τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ νέου, φράγκικου ἑορτολογίου, διασαλεύοντας
τήν εἰρήνη καί ἀνατρέποντας τήν
λειτουργική ζωή τῆς ̓Εκκλησίας.
Εἶχε βεβαίως προηγηθεῖ προοιμιακά, ἡ
πατριαρχική ἐγκύκλιος τοῦ 1920. Δικαίως
χαρακτηρίστηκε ὡς «καταστατικός χάρτης
τοῦ οἰκουμενισμοῦ», τῆς μεγαλύτερης
αἱρέσεως τῶν τελευταίων αἰώνων, ἡ ὁποία
ἐν ὀλίγοις, ἀρνεῖται τήν μοναδικότητα τῆς
̓Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. ̔Η ἐγκύκλιος αὐτή
προέβλεπε μιά σειρά βημάτων γιά τήν
«ἕνωση τῶν ̓Εκκλησιῶν», ἀπό τά ὁποῖα τό
πρῶτο ἦταν ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτολογίου, γιά
νά ἑορτάζουν ἀπό κοινοῦ ὅλες οἱ
« ̓Εκκλησίες», ὅπως ἀποκαλεῖ τό
συνοθύλευμα τῶν αἱρετικῶν παραφυάδων
τῆς Δύσεως. Τό περιεχόμενο αὐτῆς τῆς
ἐγκυκλίου κρατήθηκε μυστικό γιά περίπου τέσσερις δεκαετίες.
̓́Εκτοτε, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, πρωτοστάτης τοῦ
οἰκουμενισμοῦ, καταβάλλει προσπάθειες μετ' ἐνθέρμου ζήλου νά
ἐφαρμόσει τό περιεχόμενό της καί νά ἐπιτύχει πράγματα πού καί αὐτή
ἡ αἱρετική ἐγκύκλιος τοῦ 1920, δέν εἶχε συμπεριλάβει.
Τό 1923, ἕνας ἀπό τούς πρωτεργάτες τῆς ἑορτολογικῆς
καινοτομίας, ὁ τέκτονας Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης, συγκάλεσε
«Πανορθόδοξο Συνέδριο», τό ὁποῖο ἀνάμεσα στίς καινοτομίες πού
ἀπεφάσισε ἦταν ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτολογίου. Στό κατ' ὄνομα μόνο,
ὀρθόδοξο αὐτό συνέδριο, δέν εἶχαν προσέλθει ἐκπρόσωποι τῶν
λοιπῶν Πατριαρχείων τῆς ̓Ανατολῆς. Οἱ ἐργασίες τοῦ συνεδρίου
διεκόπησαν, ἔπειτα ἀπό τήν κοινητοποίηση τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος
τῆς ̓Εκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. ̓Αποτέλεσμά της ἦταν ἡ
ἐκδίωξη τοῦ Μελετίου Μεταξάκη ἀπό τήν Πόλη.
Τόν Μάρτιο τοῦ 1924, ὁ ἄλλος πρωτεργάτης τῆς καινοτομίας,
̓Αρχιεπίσκοπος ̓Αθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μέ μιά
αὐθαίρετη ἀπόφασή του, χωρίς τήν σύγκλιση πραγματικῆς
πανορθοδόξου Συνόδου καί παρά τά ὅσα περί τοῦ ἀντιθέτου ἕως τότε
διακήρυττε, μεταβάλλει τό ἑορτολόγιο. Εἰσάγει καί στήν ̓Εκκλησία τό
Γρηγοριανό ἑορτολόγιο, παρά τήν καταδίκη του ἀπό τρεῖς
πανορθοδόξους Συνόδους.
Ο εὐσεβής λαός, ὁ ἄγρυπνος φύλακας τῆς παραδόσεως ἀντιδρᾶ
καί ἐμμένει στό πατροπαράδοτο ἑορτολόγιο. Παρά τούς αἱματηρούς
διωγμούς καί τόν ἐλάχιστο ἀριθμό ἐγγάμων ἱερέων, ἀλλά καί
ἱερομονάχων πού, ἐν τῷ μεταξύ, εἶχε κατέλθη ἀπό τό ̔́Αγιον ̓́Ορος
πρός στήριξη τοῦ ̓Αγῶνος, τό φρόνημα τῶν ζηλωτῶν τῆς πίστεως δέν
κάμπτεται. Χαλυβδώνεται ἀκόμα περισσότερο. Σ' αὐτό συνετέλεσε καί
ἕνα θαυμαστό γεγονός, πού ὅμοιό του συνέβη δύο φορές στήν
ἐκκλησιαστική ̔Ιστορία καί ἦρθε τήν κρίσημη στιγμή ὡς θεία εὐλογία
καί ἐπιβεβαίωση τοῦ δικαίου ὑπέρ τῆς ἀκεραιότητας τῆς πίστεως,
ἀγώνα τῶν Γνησίων ̓Ορθοδόξων.
Τήνεὐλογημένηἐκείνηνύκτατῆς13ηςπρός14ηνΣεπτεμβρίου
τοῦ1925, οἱὑπέρμαχοιτῆςγνησιότητοςτῆς ̓Ορθοδοξίαςεἶχαν
συγκεντρωθεῖστόἐξωκκλήσιοντοῦ ̔Αγίου ̓ΙωάννουτοῦΘεολόγου,
στούςπρόποδεςτοῦ ̔Υμηττοῦ. ̓Επρόκειτο νά τελεσθῆ ̔Ιερά ̓Αγρυπνία
γιά τήν ἑορτή τῆς ̔Υψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, σύμφωνα μέ τό
πατροπαράδοτον ἑορτολόγιον τῆς ̓Εκκλησίας μας, ὑπό τό ἄγριο
βλέμμα τῆς χωροφυλακῆς.
Τότε, στίς ἔνδεκα καί μισή κοντά στά μεσάνυχτα, τόν ̓Αττικό
οὐρανό καταυγάζει μέ τήν λάμψη του ὁ Τίμιος Σταυρός. Σάν οὐράνιος
προβολέας, κατά τίς μαρτυρίες τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων, φωτίζει
ὁλόκληρη τήν περιοχή γύρω ἀπό τό μονύδριο τοῦ ̔Αγίου ̓Ιωάννου.
Καλύπτει δέ μέ τό κατάλευκό του ἱλαρόν φῶς καί αὐτή τήν λάμψη τῶν
ἀστέρων.
Παρά τό σιωπητήριο πού ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος
ἐπέβαλε στόν τύπο μέ τήν στήριξη τῆς κρατικῆς ἐξουσίας, μιά
ἐφημερίδα τόλμησε νά σπάση τή σιωπή καί νά δημοσιεύσει τήν
ἀλήθεια, τό θαῦμα τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. ̓͂Ηταν ἡ
ἐφημερίδα «ΣΚΡΙΠ», ἡ ὁποία δημοσίευσε τήν ἑπομένη ἡμέρα, τό
ἀνακοινωθέν τοῦ Συλλόγου τῶν ̓Ορθοδόξων, τῆς διοικούσης ἀρχῆς
τῶν Γνησίων ̓Ορθοδόξων·
« ̔Ο"Σύλλογοςτῶν ̓Ορθοδόξων", ἀνεγνωρισμένονΣωματεῖον,
συμφώνωςπάντοτεπρόςτόΠαλαιόνἐκκλησιαστικόνἡμερολόγιονεἰς
τόὁποῖονἐμμένειἀκλόνητος, τήνεἰσαγωγήντοῦΓρηγοριανοῦ
ἡμερολογίουεἰςτήν ̓Εκκλησίανθεωρῶνἀντιθρησκευτικήνκαί
ἀντικανονικήν, ἑώρτασεσήμερον14ηνΣεπτεμβρίου, κατάτόἐνλόγῳ
ἡμερολόγιον, τήνἑορτήντῆς ̔ΥψώσεωςτοῦΤιμίουΣταυροῦ. Πρός
τοῦτο ἀπό τῆς 9ης νυκτερινῆς τῆς χθές πλέον τῶν δισχιλίων μελῶν τοῦ
Συλλόγου συνηθροίσθησαν ἐν τῷ ἐξοχικῷ ναῷ τοῦ ̔Αγίου ̓Ιωάννου
τοῦ Θεολόγου, ὅπου ἐτελέσθη ἀγρυπνία. ̓Εννοεῖται, ὅτι ἡ
συγκέντρωσις αὕτη τῶν πιστῶν δέν διέλαθε τήν προσοχήν τῶν
ὀργάνων τῆς ἐξουσίας, ἅτινα ἀπό τῆς 11ης νυκτερινῆς
παρηκολούθησαν τήν ἀκολουθίαν χάριν τῆς τάξεως, ὡς εἶπον.
̓Αλλά οἱαδήποτε κι' ἄν ἦτο ἡ ἐκεῖ ἀποστολή των, ὀλίγα λεπτά
μετά τήν ἐκεῖ ἄφιξίν των ἑκόντα ἄκοντα ἠναγκάσθησαν νά
προστεθῶσι καί ταῦτα εἰς τό πλῆθος τῶν πιστῶν, τούς ὁποίους δέν
ἐχώρει ἤδη οὐδέ ὁ ἐξωτερικός περίβολος τοῦ ναοῦ, ἕνεκα λόγων
ἀνωτέρων πάσης ἀνθρωπίνης διαταγῆς ἤ ἐξουσίας.
̔Η ὥρα ἦτο 11η καί ἡμίσεια πρό τοῦ μεσονυκτίου, ὅτε ἀκριβῶς
ἄνωθεν τοῦ ναοῦ καί μέ κατεύθυνσιν ἐξ ̓Ανοτολῶν πρός Δυσμάς
ἐνεφανίσθη φωτεινός λευκός Σταυρός τοῦ ὁποίου ἡ λάμψις
περιοριζόμενη μόνον ἐπί τοῦ Ναοῦ καί τοῦ ἐκκλησιαζομένου πλήθους
ἐξηφάνιζεν ἐντελῶς τήν λάμψιν τῶν ἀστέρων, κατηύγαζε δέ τόν Ναόν
καί τόν περίβολον, ὡς νά κατηυθύνετο ἐπ' αὐτῶν ἠλεκτρικός
προβολεύς.
̔ΗὁριζοντίαγραμμήτοῦοὐρανίουτούτουΣταυροῦἔκλινεν
πρόςτάδεξιά, πρόςτόκάτωδέμέροςτῆςκαθέτουγραμμῆςτου
ἐσχηματίζετομικρότεροςΣταυρόςδιάτῆςπαρεμβολῆςἑτέρας
μικροτέραςὁριζοντίαςγραμμῆς. Τό οὐράνιον τοῦτο σημεῖον ἦτο
ὁρατόν συνεχῶς ἐπί ἡμίσειαν ὥραν καί κατόπιν ἤρξατο σβενύμμενον
ὀλίγον κατ' ὀλίγον.
Τό τί ἐπηκολούθησε μετά τήν ἐμφάνισην τοῦ οὐρανίου τούτου
σημείου ἀδύνατον νά περιλάβῃ ἀνθρωπίνη ἀφήγησις. Πάντες οἱ
ἐκκλησιαζόμενοι γονυπετεῖς καί κλαίοντες ἐκ τῆς συγκινήσεως
ἤρχισαν ψάλλοντες καί δοξολογοῦντες τόν Κύριον ἐν ἑνί στόματι καί
μιᾷ καρδίᾳ. Τά ὄργανα τῆς ἐξουσίας παραιτοῦνται τῆς ἀποστολῆς των
καί ἀνευρίσκουσι εἰς τά βάθη τῆς καρδίας των τήν πίστιν τῶν
παιδικῶν των χρόνων. ̔́Ολος ὁ χῶρος ἐκεῖνος μεταβάλλεται εἰς μίαν
γωνίαν ἄλλου τινός κόσμου ὑπέργειου. ̔́Ολοι κατέχονται ὑπό
ἀνεκφράστου ἱερᾶς συγκινήσεως, ὅλοι κλαίουσιν. ̔Η ἀγρυπνία
συνεχισθεῖσα ἐτελείωσε περί τήν 4ην πρωϊνήν, ὁπότε ὁλόκληρος
ἐκεῖνος ὁ ἀνθρώπινος χείμαρρος ἤρχισε κατερχόμενος πρός τήν πόλιν
διηγούμενος ἀνά πᾶν βῆμα τό νυκτερινόν θαῦμα, ἐκ τῆς συγκινήσεως
τοῦ ὁποίου συνείχοντο πάντες.
̓́Ισως θά ὑπάρξωσι ἅπιστοι, οἵτινες θά ἀμφισβητήσωσι τό
γεγονός, ἴσως θά ὑπάρξωσι δοκησίσοφοι, οἵτινες θά ζητήσωσι νά
ἑρμηνεύσουσι τό φαινόμενον διά τῆς αὐθυποβολῆς ἤ δ' οἱασδήποτε
ἄλλης βεβιασμένης αἰτιολογίας, πάντως, ὅμως, καί τῶν μέν καί τῶν δέ
τά ἐπιχειρήματα ὡς σαθρά, ἀνατρέπονται, ἄν ληφθῇ ὑπ' ὅψιν, ὅτι δέν
πρόκειται περί στιγμιαίου φαινομένου διαλάμψαντος δίκην
διάττοντος, ἀλλά περί φαινομένου ὁρατοῦ ἐπί ἡμίσειαν καί πλέον
ὥραν, τό ὁποῖον ἔβλεπον καί ἐθαύμαζον συνεχῶς δισχίλιοι καί πλέον
ἄνθρωποι.
Εὐτυχῶςδέ, ὅτιμεταξύτῶνἰδόντωνκαίθαυμασάντωντόν
οὐράνιοντοῦτονφωτεινόνΣταυρόνσυμπεριλαμβάνονταικαίὄργανα
τῆςἐξουσίαςκαίκατάσυνέπειανκαίἡ ̓Εκκλησίακαίτόἐπίσημον
κράτοςἔχουσικαθῆκοννάἐξετάσωσι, νάἐξακριβώσωσικαίνά
ἐπισημοποιήσωσιτόγεγονός.
̓Εκτόςὅμωςτούτου, νομίζομεν, ὅτιἡἐμφάνισιςτοῦοὐρανίου
τοῦτουΣταυροῦ, καθ' ἥνἡμέρανἑορτάζεταικατάτόπαλαιόν
ἡμερολόγιονἡἑορτήτῆς ̔ΥψώσεωςτοῦΤιμίουΣταυροῦ, ἀποτελεῖμίαν
ἐπίπλέονθεόθενβεβαίωσινπερίτῆςὀρθότητοςτῶνἐπίτοῦ
προκειμένουπεποιθήσεωντῶνἀκολουθόντωντόἡμερολόγιοτοῦτο,
παρέχειδέκαίεἰςτούςδιευθύνονταςσήμεροντάτῆς ̓Εκκλησίας, χεῖρα
βοηθείαςοὐρανόθενπρόςἀναθεώρησιντῆςἀντικανονικῆςἀποφάσεώς
τωνπερίτῆςεἰσαγωγῆςεἰςτήν ̓Εκκλησίανμαςμονομερῶςτοῦ
Γρηγοριανοῦἡμερολογίουδι' ἀποσχίσεωςἐκτοῦμεγάλουσώματοςτῆς
̓Ορθοδοξίας». (ἐφημ. "ΣΚΡΙΠ", 15/28-9-1925).
̔Η ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς Γνησίους ̓Ορθοδόξους
ἦταν στήριγμα, θεία ἐπιβράβευση τοῦ δύσκολου ἀγώνα ὑπέρ τῆς
διαφυλάξεως τῶν πατρόων παραδόσεων. Πάνω ἀπό δύο χιλιάδες ἦσαν
οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι "ἰδίοις
ὅμμασι" εἶδαν καί
ἐθαύμασαν τό
συγκλονιστικό θαῦμα. ̔Ο
μακαριστός ̓Επίσκοπος Πενταπόλεως, κυρός Καλλιόπιος, στήν
μνημειώδη καί μοναδική γιά τήν ἱστορία τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος, σειρά τῶν
"ΠΑΤΡΙΩΝ", καταγράφει μεταξύ ἄλλων καί ὀρισμένες
χαρακτηριστικές μαρτυρίες, ἀνθρώπων, πού ἦσαν ἐκεῖ, ἀψευδεῖς,
αὐτόπτες μάρτυρες τῆς θαυματουργικῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου
Σταυροῦ στόν ̓Αττικό οὐρανό.
̓Εξόχωςἐνδιαφέρουσακαίσημαντικήεἶναιἡμαρτυρίατοῦ
̓ΙωάννηΓλυμμῆ. ̓͂Ηταν ἕνας ἀπό τούς ἄνδρες τῆς χωροφυλακῆς, οἱ
ὁποῖοι εἶχαν ἀνέβη στούς πρόποδες τοῦ ̔Υμηττοῦ γιά νά συλλάβουν
τόν ἱερέα τόν εὐλαβέστατο παπα-Γιάννη Φλῶρο καί νά ἐμποδίσουν
ἔτσι τήν τέλεση τῆς ἀγρυπνίας. ̓Αναφέρει λοιπόν ὁ μακαριστός
̓Ιωάννης Γλυμμῆς· « ̓͂Ημουν ἕνας ἀπό τούς ἄνδρες τῆς χωροφυλακῆς,
πού ἔστειλαν τό βράδυ ἐκεῖνο, πρίν 50 ἔτη, στό ἐρημοκλήσσι τοῦ
̔Αγίου ̓Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, διά νά ἐμποδίσωμεν τήν ἀγρυπνίαν.
̓Εκεῖ οἱ παλαιοημερολογίτες θά ἀγρυπνούσαν, διότι ξημέρωνε ἡ ἑορτή
τῆς ̔Υψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. ̓Επειδή εἶχε συγκεντρωθῆ πολύς
κόσμος, περισσότερα ἀπό δύο χιλιάδες ἄτομα, δέν ἐπιχειρήσαμε νά
συλλάβωμε τόν ̔Ιερέα, ὅπως εἴχαμε ἐντολή, ἀλλά ξαπλώσαμε ἥσυχα
στήν κοντινή πλαγιά καί περιμέναμε νά τελειώσουν.
Στίς 11 καί μισή περίπου τή νύκτα ἀκούσαμε μεγάλο καί
παράξενο θόρυβο, πού προερχόταν ἀπό τίς φωνές τοῦ πλήθους. Χωρίς
νά χάσουμε καιρό, τρέξαμε νά δοῦμε τί συμβαίνει... καί εἴδαμε... ὅλο τό
πλήθος τῶν πιστῶν βρισκόταν σέ θρησκευτική παραφορά. ̓́Αλλοι
κλαίγοντας καί ἄλλοι φωνάζοντας τό «Κύριε ἐλέησον» γονατιστοί
εἶχαν στρέψει τό βλέμμα τους πρός τόν οὐρανό, ἐνῶ μερικοί
λιποθυμούσαν ἀπό τήν μεγάλη συγκίνηση. Τότε κοιτάξαμε κι' ἐμεῖς καί
εἴδαμε τό θαυμάσιο, ἕναν δηλαδή τεράστιο ὁλοφώτεινο Σταυρό, πολύ
ψηλά πάνω ἀπό τόν Ναό, νά φωτίζει ὁλόκληρη τήν περιοχή. Στήν
ἀρχή μᾶς ἔπιασε φόβος ἀλλά ἀμέσως συνήλθαμε καί γονατίσαμε
ξεχνώντας τήν ἀποστολήν μας καί κλαίγοντας σάν μικρά παιδιά.
Περιττό βέβαια νά σᾶς πῶ, ὅτι παρακολουθήσαμε τήν ἱερά ἀγρυπνία
μέχρι τέλους γεμάτοι συγκίνηση, ὄχι πιά σάν καταδιωκτικά ὄργανα
ἀλλά σάν πιστοί χριστιανοί. Τό πρωΐ, ὅταν κατεβήκαμε στή Σχολή,
διηγηθήκαμε σ' ὅλους τό μέγα θαῦμα πού εὐτυχήσαμε νά ἰδοῦμε.
Κατόπιν ἔγιναν ἀνακρίσεις καί ὅλοι μας ἐνόρκως καταθέσαμε, ὅτι
εἴδαμε πεντακάθαρα τόν Τίμιο Σταυρό στόν οὐρανό ψηλά». ̔́Οπως
εἶπε ὁ μακαριστός ̓Ιωάννης Γλυμμῆς, ὄντως ἔγινε ἔνορκη ἀνάκρισις διά
τό θαῦμα. ̔Ο τότε ὅμως ὑπουργός τῶν ἐσωτερικῶν, τήν ἀπέκρυψε ἀπό
τήν δημοσιότητα.
̔́Ομως ὁ Τίμιος Σταυρός δέν ἦταν ὁρατός μόνο στήν περιοχή τοῦ
̔Υμηττοῦ. ̔Υπῆρξαν ἐκείνη τήν ὥρα ἄνθρωποι πού εἶδαν τό θαῦμα κι
ἀπό τό κέντρο τῶν ̓Αθηνῶν καί συγκεκριμένα ἀπό τήν πλατεία
̔Ομονοίας. ̔́Ενας ἀπό αὐτούς, ὁ ̓Αθανάσιος Πριμάλης, ὁδηγός τοῦ
τράμ, πού ἐκείνη τήν ὥρα ἔκανε τόν κύκλο τῆς ̔Ομονοίας, ἀφηγεῖται
μέ συγκίνηση· «Τό βράδυ ἐκεῖνο τοῦ 1925, πού φανερώθηκε ὁ Τίμιος
Σταυρός, ἔκανα τό τελευταῖο δρομολόγιο, ὡς ὁδηγός τράμ. Εἶχα
φθάσει στήν ̔Ομόνοια καί ἔκανα τόν κύκλο της, ὅταν εἶδα τούς
ἀνθρώπους νά κοιτάζουν πρός τόν οὐρανό καί νά φωνάζουν·
"κοιτάξτε... ὁ Σταυρός... ὁ Σταυρός". ̓Αμέσως πάτησα φρένο καί
σταμάτησα τό ὄχημα. ̓́Εβγαλα τό κεφάλι μου ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ
ὀχήματος καί εἶδα κι' ἐγώ ὁ ἀνάξιος τόν Τίμιον Σταυρόν τοῦ Κυρίου
μας -δοξασμένο νά'ναι τό ἅγιον ὄνομά του- νά φεγγοβολᾶ πάνω ἀπό
τόν ̔Υμηττό. Δέν θυμᾶμαι πόσο κράτησε αὐτό. ̔́Ενα μόνο γνωρίζω, ὅτι
ὁ Τίμιος Σταυρός πού εἶδα ἐκεῖνο τό βράδυ, μ' ἔκανε ἄλλο ἄνθρωπο.
̓Από τότε ὅλοι στήν οἰκογένειά μου γίναμε πιστά τέκνα τῆς
̓Εκκλησίας των Γνησίων ̓Ορθοδόξων Χριστιανῶν».
̔Η μακαριστή γερόντισσα Εὐθυμία, Καθηγουμένη τῆς ̔Ιερᾶς
Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, στήν Πάρνηθα ̓Αττικῆς, ἐξιστορεῖ
κατά τρόπον γλαφυρόν, ὅσα ἀξιώθηκε νά δεῖ μέ τά παιδικά τότε
μάτια της, τήν εὐλογημένη ἐκείνη νύκτα.
«Θυμᾶμαι τή βραδιά ἐκείνη τοῦ 1925, σάν νά'ναι τώρα. Κάναμε
ἀγρυπνία στόν ̔́Αγιον ̓Ιωάννη τόν Θεολόγο. Εἶχε ἔλθει πολύς κόσμος
ἀπό Μέγαρα, Κούλουρη, ̓Ελευσίνα καί Μάνδρα. Στίς 11 καί μισή
περίπου οἱ περισσότεροι ἦταν ἔξω ἀπό τό ἐκκλησάκι, ἐνῶ ὁ παπα-
Γιάννης καί λίγοι ἀπό μᾶς εἴμαστε μέσα. Ξαφνικά ἐκεῖ πού ὁ ψάλτης
διάβαζε μέ δυνατή φωνή τήν ὡραία ὁμιλία πού ἀρχίζει μέ τό «πάλιν
ἑορτήν καί πάλιν πανήγυρις» ἀκούσθηκαν φωνές ἀπό τό πλῆθος πού
ἔλεγαν «ὁ Σταυρός!.. ὁ Σταυρός!..».
̓Εμεῖς ὅμως μέσα δέν ξεκαθαρίσαμε καλά τί ἔλεγαν καί
νομίσαμε, ὅτι φώναζαν ὁ στρατός, ὁ στρατός! ̓Αμέσως λοιπόν, χωρίς
κι' οἱ ἴδιοι νά τό καταλάβουμε πώς, ντύσαμε τόν παπά μέ
Κουλουριώτικα ρούχα, μαντίλα καί φούστα. ̓́Ετσι, καί νά τόν
ἔβλεπαν, ἦταν ἀδύνατον νά τόν πιάσουν.
Οἱ φωνές ὅμως ἀπ' ἔξω ἐξακολουθούσαν δυνατές γι'αὐτό
βγήκαμε καί ἐμεῖς ἔξω. ̓Αλλ' ἐκεῖ πού μέ συγκίνηση καί γονατιστοί
παρακολουθούσαμε τό θαυμάσιο, νά σου καί πλησιάζουν οἱ
χωροφύλακες μέ τόν μακαρίτη τόν Παπαγεωργίου ἐπικεφαλῆς. Μόλις
εἶδαν τόν Σταυρό γονάτισαν. Κι' αὐτοί πού ἦταν διώκτες φοβεροί,
ἔγιναν, ὑπέρμαχοι τῆς ὀρθοδοξίας».
̓Από τήν παράθεση αὐτῶν τῶν τόσο συγκινητικῶν μαρτυριῶν,
ἀνθρώπων πού ἀξιώθηκαν τέτοιας μεγάλης τιμῆς, νά εἶναι μάρτυρες
ἀψευδεῖς τῆς θαυματουργικῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, δέν θά
μποροῦσε νά ἀπουσιάζει ἡ μαρτυρία τοῦ μακαριστοῦ ̓Ηλία
̓Αγγελοπούλου. Τοῦτο, διότι ἦταν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, σέ μιά τυχαῖα
συνάντησή του μέ τόν μακαριστό πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον, μέ
τήν ἁπλότητά του, τόν αὐθορμητισμό καί κυρίως μέ τόν ἔνθερμο ζήλο
του, ἔδωσε οὐσιαστικά στόν ἀγωνιστή Ποιμενάρχη τήν ἀφορμή γιά
ἕνα ἔντονο προβληματισμό, πού κατέληξε στήν ὁμολογία τοῦ ̔Ιεροῦ
ἀγῶνος τῶν Γνησίων ὀρθοδόξων καί τήν ἀνάληψη τῆς ποιμαντορίας
τους. Νεαρός λοιπόν, 18 ἐτῶν τότε, εὑρισκόταν κι ἐκεῖνος στούς
πρόποδες τοῦ ̔Υμηττοῦ, τήν ἀνεπανάληπτη ἐκείνη νύχτα τῆς 13ης πρός
14ην Σεπτεμβρίου 1925, γιά τήν ὁποία ἀναφέρει·
« ̓́Ημουν τότε 18 ἐτῶν. Μαζί μέ τήν μακαρίτισσα τήν μητέρα μου
πήγαμε τό βράδυ ἐκεῖνο, ν' ἀγρυπνήσωμε στό ἐρημοκκλήσι τοῦ ̔Αγίου
̓Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, πού βρίσκεται στούς πρόποδες τοῦ ̔Υμηττοῦ.
Εἴχαμε ἑτοιμαστεῖ μάλιστα νά μεταλάβωμε. Περί τίς 11 καί μισή, ἐνῶ
ψαλλόταν, ἄν θυμᾶμαι καλά, ὁ μέγας ἑσπερινός τῆς ἑορτῆς τῆς
̔Υψώσεως, ἔγινε στόν οὐρανό ἡ ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. ̓͂Ηταν
τόσο δυνατό τό φῶς του, πού ἐφωτίσθη ὁλόκληρος ἡ περιοχή. ̔́Ολοι
γονατίσαμε προσευχόμενοι καί δέν χορταίναμε νά βλέπωμε τό θεῖο
αὐτό Δῶρο. Χαρακτηριστικά θυμᾶμαι ἕναν τυφλό, πού ἦταν δίπλα
μου καί ἔχοντας τά κλειστά μάτια του στραμμένα πρός τόν οὐρανό
ἐφώναξε μέ σπαρακτική φωνή τό "Κύριε ̓Ελέησον"».
Τά δημοσιεύματα τῶν ἐφημερίδων, οἱ συγκλονιστικές καί
συγκινητικές συνάμα περιγραφές τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων,
δημιούργησαν σάλο ἀνά τήν ̔Ελλάδα. Κι αὐτός ὁ Χρυσόστομος
Παπαδόπουλος, ὁ
ἄνθρωπος πού
προκάλεσε τό
ἡμερολογιακό σχῖσμα,
θορυβήθηκε τόσο πού
ἔκανε τό πᾶν γιά νά κρατήσει σιωπηλές τίς ἐφημερίδες. Δέν πέτυχε
ὅμως τήν ἀπόλυτη σιγή. ̓Εκτός ἀπό τήν ἐφημερίδα "ΣΚΡΙΠ", πού
πρώτη δημοσίευσε τήν εἴδηση τοῦ θαύματος, τήν ἑπομένη ἡμέρα καί
μιά ἄλλη ἐφημερίδα, ἡ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ" ἀναφέρθηκε στό γεγονός. ̔́Ενα
ἀκριβῶς χρόνο ἀργότερα μετά τήν θαυματουργική ἐμφάνιση τοῦ
Τιμίου Σταυροῦ, στίς 15/28-9-1926, τήν ἑπομένη τῆς ἑορτῆς τῆς
̔Υψώσεως, ἡ ἐφημερίδα "ΕΛΛΗΝΙΚΗ" δημοσίευσε κι αὐτή μέ τή σειρά
της, τό θαῦμα πού πρίν ἀπό ἕνα χρόνο εἶχε συμβεῖ καθώς καί
ἀναπαράσταση, πιστή στίς περιγραφές τῶν αὐτοπτῶν

User avatar
Ρομφαία
Newbie
Posts: 19
Joined: Wed 18 April 2007 9:06 am
Location: Ελλάδα

Post by Ρομφαία »

Image

το θαυμα του σταυρού όπως απεικόνιστηκε μετα από την περιγραφή αυτοπτών μαρτύρων

Silver
Sr Member
Posts: 523
Joined: Thu 31 January 2008 9:02 pm
Location: Montreal-Canada

Post by Silver »

==========================================================

Ρομφαία wrote:

Image

το θαυμα του σταυρού όπως απεικόνιστηκε μετα από την περιγραφή αυτοπτών μαρτύρων

Eυτυχώς που δεν είναι εδώ ο Σωτήρης...
Είσαι τυχερή :) :)

============================================================

Post Reply