Σε νέο σοβαρό ιστορικό και εθνικό ατόπημα υπέπεσε και πάλι το υπουργείο Παιδείας, εμφανίζοντας στο βιβλίο της ιστορίας της Γ λυκείου, το οποίο διανεμήθηκε χθες σε πολλά σχολεία, χάρτη στον οποίο βορείως της Ελλάδας φιγουράρει η... «Μακεδονία», και τα ελληνικά σύνορα συρρικνώνονται σχεδόν μέχρι τις Σέρρες.
Μετά τη φαρσοκωμωδία με την απόκρυψη του διορθωμένου βιβλίου της ιστορίας της Στ δημοτικού προκειμένου να μην υπάρξουν διαρροές προς το ΛΑΟΣ, η κυβέρνηση και προσωπικά ο κ. Καραμανλής είναι σοβαρά εκτεθειμένοι καθώς με την κυκλοφορία του νέου βιβλίου της Γ λυκείου αποδεικνύεται ότι οι «αστοχίες» της κ. Ρεπούση δεν ήταν καθόλου τυχαίες.
Μπορεί η κυβέρνηση να ελπίζει ότι θα εκτιμηθεί (τουλάχιστον στο εξωτερικό) η συμμόρφωσή της με τις «οδηγίες» για εξωραϊσμό της ιστορίας και απογύμνωσή της από κάθε εθνικό χαρακτήρα, δείχνει όμως ότι αδιαφορεί για το γεγονός ότι αποδυναμώνεται η διαπραγματευτική θέση της χώρας εν όψει των κρίσιμων εξελίξεων στο Σκοπιανό με την εμφάνιση σε ελληνικά σχολικά βιβλία, χαρτών που εμφανίζουν την ύπαρξη κράτους με το όνομα «Μακεδονία».
Στο κεφάλαιο Ε του βιβλίου της Γ λυκείου που αναφέρεται στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο (σελ. 130) απεικονίζεται χάρτης των «κυριότερων ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης στη Γερμανία και στην κατεχόμενη Ευρώπη».
Στον χάρτη αυτόν βορείως των ελληνικών συνόρων παρουσιάζεται η... «Μακεδονία», ενώ τα σύνορα της Ελλάδας υποχωρούν αφήνοντας εκτός ελληνικής επικράτειας μεγάλο τμήμα της Ανατολικής Μακεδονίας και ολόκληρη τη Θράκη. Η σπουδή των συντακτών του βιβλίου να εμφανίσουν από την περίοδο ακόμη της γερμανικής κατοχής κράτος με το όνομα «Μακεδονία» είναι όμως ανιστόρητη, καθώς ακόμη δεν είχε καν συγκροτηθεί η Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία από τον Γ. Τίτο, στην οποία δημιουργήθηκε το τεχνητό μόρφωμα της Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι στον ίδιο χάρτη (του οποίου δεν αναφέρεται η προέλευση, που θα μπορούσε ίσως να δικαιολογήσει το ατόπημα) βορείως της «Μακεδονίας» εμφανίζονται ως διαφορετικά κράτη η... Σερβία, η Γιουγκοσλαβία και η Κροατία!
Αλλά και στο Κεφάλαιο Β (Από τον 19ο στον 20ό Αιώνα 1871-1914) οι αναφορές στον Μακεδονικό Αγώνα γίνονται ως να αφορούν σχολικό βιβλίο τρίτης χώρας, καθώς παρουσιάζεται ως ανταγωνισμός μεταξύ Βουλγάρων και Ελλήνων για την κυριαρχία επί της Μακεδονίας, χωρίς φυσικά να γίνεται καμία αναφορά στον απελευθερωτικό χαρακτήρα του αγώνα των Ελλήνων της Μακεδονίας. Γίνεται μάλιστα προσβλητική για τους Μακεδόνες αναφορά σε «γηγενείς» (λες και προέρχονταν από άλλο πλανήτη) και οι οποίοι αναγκάστηκαν να επιλέξουν μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων...
«Ηταν ο Μακεδονικός Αγώνας ένας σκληρός πόλεμος ανταρτών Ελλήνων και Βουλγάρων, οι οποίοι πολεμούσαν αλλήλους καθώς και εναντίον των Τούρκων όταν δεν μπορούσαν να αποφύγουν τη σύγκρουση με τις τουρκικές δυνάμεις. Ο σκληρός αγώνας στη Μακεδονία και για τη Μακεδονία δοκίμασε επί σχεδόν πέντε χρόνια την αντοχή των γηγενών (!) που έπρεπε να επιλέξουν στρατόπεδο. Πολλοί Ελληνες έπεσαν θύματα των Βουλγάρων και πολλοί Βούλγαροι θύματα των Ελλήνων...». (σελίδα 65-66).
Στο κεφάλαιο που περιλαμβάνει τη Μικρασιατική Καταστροφή (Κεφάλαιο Γ: Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και οι άμεσες επιπτώσεις του) οι συγγραφείς προσπάθησαν να αποφύγουν τις «αστοχίες» της κ. Ρεπούση, αλλά παρ όλα αυτά δημιουργείται η εντύπωση ότι από τις χιλιάδες μαρτυρίες των ξεριζωμένων Ελλήνων της Μικράς Ασίας επέλεξαν να προβάλουν απόσπασμα από την αφήγηση Ελληνα στρατιώτη, που περιγράφει τη «βαρβαρία» που επέδειξε ο ελληνικός στρατός.
«Οι Ελληνες τώρα, ξερς... Οι Ελληνες πολύ βαρβαρία δείξαμε. Μέχρι ο άλλος έκανε χωράφι, πάηνε κάποιος Ελληνας και του σκότωνε του βόδι... Αλλοι πήγαιναν στα τζαμιά να κάνουν το θρήσκευμα δικό τους... Ασχημα βέβαια αυτά, αλλά στρατός, ασκέρι. Λέγαν Γκιουνάν ασκέρ, σεϊτάν ασκέρ, δηλαδή των δαιμόνων οι στρατιώτες» (αφήγηση του εκ Πλατάνου Τρικάλων στρατιώτη Κωνσταντίνου Τσόγια 1894-1987).
Οι υποτιθέμενες αυτές αθώες αναφορές απλώς επιχειρούν να μετριάσουν τις εντυπώσεις για τη σφαγή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, προβάλλοντας και τα «δεινά» που υπέφερε η άλλη πλευρά.
Γενοκτονία Ποντίων
Στο ίδιο Κεφάλαιο, αν και γίνεται αναφορά στο Ποντιακό Ζήτημα και στις προσπάθειες δημιουργίας ανεξάρτητου ποντιακού κράτους, οι συγγραφείς «ξεχνούν» να αναφερθούν στη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού (εκτός μιας παραπομπής σε ένα σύντομο απόσπασμα από τη μαρτυρία ενός Τούρκου αξιωματικού ονόματι Μεχμέτ Ρεούφ). Από την καταγραφή της ιστορίας της περιόδου αυτής δεν υπάρχει η οποιαδήποτε αναφορά στη Γενοκτονία των Αρμενίων...
Δεν είναι όμως και πολιτικά ουδέτερη η προσπάθεια των συγγραφέων του βιβλίου να αποσυνδέσουν τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη από το κράτος της δεξιάς και την ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, καθώς στο σχετικό απόσπασμα τονίζεται ότι η παρακρατική οργάνωση που ευθύνεται για τη δολοφονία δεν είχε σχέση με την τότε κυβέρνηση.
Από μια πρώτη ανάγνωση του βιβλίου, οι εντυπώσεις είναι αρνητικές, καθώς υπάρχει η εντύπωση του αχταρμά και της προχειρότητας, ενώ δεν λείπουν οφθαλμοφανή λάθη (φράσεις μένουν ημιτελείς π.χ. σελίδα 88 η αναφορά στη Συνθήκη της Λοζάνης, ενώ φωτογραφίες έχουν ληφθεί από το Ιντερνετ σε χαμηλή ανάλυση, με αποτέλεσμα να είναι δυσδιάκριτες σελίδα 105 η βρετανική γελοιογραφία του David Low 1933), που πιθανόν οφείλονται στη βιασύνη των επιμελητών της έκδοσης ώστε να προλάβουν να είναι έτοιμοι για το Τυπογραφείο πριν από τις εκλογές...