ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ.

Η θέση σας που επικοινωνεί στην ελληνική γλώσσα.
Post Reply
Silver
Sr Member
Posts: 523
Joined: Thu 31 January 2008 9:02 pm
Location: Montreal-Canada

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ.

Post by Silver »

============================================================
Ο Οικουμενισμός κατασκεύασμα του Παπισμού και του Προτεσταντισμού.
Αποκρύπτει την απομάκρυνση από την αληθή Εκκλησία.

Ο Οικουμενισμός ξεκίνησε στις αρχές του 20ού αιώνος στους κόλπους του Προτεσταντισμού, ως προσπάθεια να επανεύρει την ενότητά του ο διηρημένος σε πάμπολλες ομάδες και παραφυάδες προτεσταντικός κόσμος. Δεν έχει καμμία σχέση με την οικουμενικότητα και καθολικότητα της Εκκλησίας, η οποία διασώζεται με πληρότητα, γεωγραφική και εκκλησιολογική, στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δηλαδή στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία εξακολουθεί να πιστεύει «ό,τι πάντοτε, πανταχού και υπό πάντων επιστεύθη». Η ύπαρξη αιρέσεων και σχισμάτων δεν αναιρεί ούτε την ενότητα ούτε την οικουμενικότητα και καθολικότητα της Εκκλησίας. Η Εκκλησία εξακολουθεί να είναι μία και καθολική. Οι αιρέσεις και τα σχίσματα, όπως είναι οι «καθολικές» και προτεσταντικές «εκκλησίες» της Δύσεως και οι αντιχαλκηδόνιες της Ανατολής, δεν είναι οι νόμιμες και αυθεντικές τοπικές εκκλησίες αυτών των χωρών· επανευρίσκουν την ενότητα και καθολικότητα, καθίστανται αληθείς εκκλησίες, όταν ενσωματωθούν στην πίστη και στή ζωή της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, η οποία δεν είναι απλώς η αληθής Εκκλησία· είναι η μόνη Εκκλησία. Επομένως το λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», ως φορέας, από την αρχή μέχρι σήμερα, του Προτεσταντικού Οικουμενισμού, είναι υπό αληθή εκκλησιολογική έννοια «Παγκόσμιο Συμβούλιο αιρέσεων και σχισμάτων».
Από την ενότητα και καθολικότητα της Εκκλησίας εξήλθε στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας με το σχίσμα του 1054 μ.Χ. ο Παπισμός, ο οποίος με την υιοθέτηση αιρέσεων, όπως αυτές του Filioque και του πρωτείου του πάπα, παρέσυρε στην αίρεση και στην πλάνη την μέχρι τότε ορθόδοξη Εκκλησία της Ρώμης, η οποία ανέδειξε πολλούς αγίους, μάρτυρας και ομολογητάς. Αποκομμένη από την μία και αληθή Εκκλησία η τοπική Εκκλησία της Ρώμης, αιχμάλωτη του Σχολαστικισμού και των κοσμικών επιδιώξεων των παπών, όχι μόνον δεν κατόρθωσε να κρατήσει σε ενότητα τον δυτικό Χριστιανισμό, αλλά έγινε πηγή νέων αιρέσεων και σχισμάτων, όπως της προτεσταντικής Μεταρρυθμίσεως του 16ου αιώνος στις ποικίλες μορφές της, του Αγγλικανισμού και του Παλαιοκαθολικισμού. Αλλοίωσε τον θεανθρώπινο χαρακτήρα της Εκκλησίας σε ανθρώπινο καθίδρυμα κατεξουσιάσεως των πιστών και οδήγησε σε αποχριστιάνιση και αποεκκλησιοποίηση της Ευρώπης. Εισηγητές και σύνεδροι αποδέχθηκαν τον προσφυέστατο ορισμό του Οικουμενισμού που μας άφησε ο όσιος Γέροντας π. Ιουστίνος Πόποβιτς σύμφωνα με τον οποίο: «Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα διά τους ψευδοχριστιανισμούς, διά τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών με επί κεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικόν όνομά τους είναι η παναίρεσις»1.
Οι ενωτικές προσπάθειες μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως που έγιναν κατά την διάρκεια πέντε αιώνων, από το σχίσμα μέχρι την άλωση της Πόλεως από τους Τούρκους το 1453, με αντίστοιχους θεολογικούς διαλόγους, απέτυχαν, διότι δεν συνοδεύονταν από αληθή μετάνοια, προθυμία αποκηρύξεως της πλάνης και επιστροφής στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Οικονομίες και υποχωρήσεις σε θέματα πίστεως για την επίτευξη της ενώσεως αποκρούσθηκαν πάντοτε από την αγρυπνούσα και φυλάττουσα συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος. Παρά την προφανή εγκόσμια σκοπιμότητα και πολιτική χειραγώγηση δεν κατέληξαν πάντως αυτές οι προσπάθειες σε δογματικό μινιμαλισμό, σε συγκρητιστική ισοπέδωση και σε κοσμική αγαπολογία, όπως οι οικουμενιστικοί διάλογοι του 20ού αιώνος. Επεκράτησε η αποστολική και αγιοπατερική αρχή ότι «ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της πίστεως».

Αυτό που δεν κατορθώθηκε επί αιώνες με τον Παπισμό επιχειρείται από τις αρχές του 20ού αιώνος με τον προτεσταντικό Οικουμενισμό, τον οποίον ενίσχυσε και ο παπικός Οικουμενισμός μετά την Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο (1963-1965). Αμφότεροι, Παπισμός και Προτεσταντισμός, χάνουν διαρκώς το κύρος τους σε Αμερική, Ευρώπη και απανταχού της γής. Με τον Οικουμενισμό προσπαθούν να καλυφθούν, να αποκρύψουν την αλλοτρίωση και απομάκρυνσή τους από την μόνη και αληθή Εκκλησία του Χριστού, να κατοχυρώσουν την μεγαλύτερη εκκλησιολογική αίρεση των αιώνων, ότι δηλαδή δεν υπάρχει, ότι εξέλιπε η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ότι όλες οι χριστιανικές ομολογίες διασώζουν στοιχεία εκκλησιαστικότητος, ώστε να μή προβληματίζονται οι πιστοί τους και αναζητούν την αληθή Εκκλησία και την σωτηρία τους.

Silver
Sr Member
Posts: 523
Joined: Thu 31 January 2008 9:02 pm
Location: Montreal-Canada

Post by Silver »

============================================================
Εξ εσπερίας ο κίνδυνος

Η δύναμις που εκπέμπεται από το θηρίον της Αποκαλύψεως, κατ’ ενέργειαν του αρχεκάκου όφεως είναι καταπληκτική. Πλέον των διακοσίων θρησκευτικών ηγετών έσπευσαν στην Ασίζην της Ιταλίας, την 24ην Ιανουαρίου, να ανταποκριθούν στην πρόσκλησι του “Αγίου Πατέρα” για συμπροσευχή υπέρ της ειρήνης.
Αξία θρήνων η συμμετοχή των Ορθοδόξων! Θα ηδύνατο τις να διανοηθή την συμμετοχή ενός από τα πλήθη Οσίων και Ομολογητών, που ανέπνεαν Χριστόν, από τα πλήθη αγίων διδασκάλων, από τον άγιον Γρηγόριον τον Παλαμά μέχρις Ιωσήφ του Βρυεννίου, του Αγίου Μάρκου Εφέσου, του Πατριάρχου Γενναδίου, Ευγενίου Βουλγάρεως, Αγίου Μακαρίου Κορίνθου, αγίου Αθανασίου του Παρίου, αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου και μέχρις εσχάτων, έως του αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως; Που σήμερον η εμμονή εις την διδασκαλίαν της Εκκλησίας, η ενότης μετά των αγίων Πατέρων, η ακαταμάχητος αυτή Consensus patrum;
Στην νέα Γαλιλαία των Εθνών, Βατικανό και Ασίζην, το σκότος εξακολουθεί να παραμένει, τα έθνη και οι λαοί που εκπροσωπήθηκαν, προσευχήθηκαν στους δικούς τους θεούς. Προσευχήθηκαν οι Ορθόδοξοι υπέρ της ειρήνης και δεν ηδυνήθησαν να αρθρώσουν ούτε μία φορά το γλυκύτατο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού του Άρχοντος της Ειρήνης! Και ας μην επικαλεσθούν την α΄ή β΄σκοπιμότητα, διότι η Πίστις αγνοεί τας σκοπιμότητας.
Δυστυχώς, το μάλλον επικρατούν σήμερον ρεύμα μεταξύ μεγάλης μερίδος Ορθοδόξων κληρικών είναι ο Οικουμενισμός. Θέλουν τον Οικουμενισμόν, εν αρχή μεν ως “διάλογον” και ανάπτυξιν αδελφικών σχέσεων και αργότερον, διδομένων ωρισμένων εξηγήσεων επί των διαφορών, ως ενότητα και ένωσιν. Θέλουν τον Οικουμενισμόν, διότι δεν πιστεύουν εις την Ορθοδοξίαν, επειδή δεν βιούν την Ορθοδοξίαν. Και παραδέχονται, εκ της φυσιωσάσης αυτούς γνώσεως, ότι αι διαφοραί μεταξύ Ορθοδοξίας και Λατίνων οφείλονται μάλλον εις τον τρόπον του σκέπτεσθαι παρά εις ουσιαστικούς λόγους. Εάν επίστευον εις την Εκκλησίαν μας, ως Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν, πέραν ενός οφειλομένου διαφωτιστικού διαλόγου, καμμίαν άλλην διάθεσιν επαφής δεν θα είχον με τους πάσης φύσεως αιρετικούς. Η Ορθοδοξία διαλέγεται ανά τους αιώνας, αλλά τίποτε δεν θυσιάζει χάριν σκοπιμότητος. Ημπορεί να απειλούμεθα με αφανισμόν, αλλ’ αυτό ενδιαφέρει τον Θεόν, όχι ημάς. Εις ημάς επιβάλλεται να τηρώμεν την πίστιν μας και να μετανοώμεν, εφ’ οις ημάρτομεν. Και να μεριμνώμεν ανθρωπίνως υπέρ εαυτών και των άλλων, μέχρι του σημείου, όπου η πίστις η Ορθόδοξος δεν θίγεται. Οι Λατίνοι δια της τελευταίας συνόδου των, εστερέωσαν επί πλείον τας πεπλανημένας δοξασίας των. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και μας …προσκαλούν να εισέλθωμεν εις την ποίμνην των! Εάν ζητούν διάλογον μεθ’ ημών είναι διότι ανεκάλυψαν ρήγματα εις το τείχος μας. Δεν θέλουν συζητήσεις περί Ορθοδοξίας. Τα ξέρουν όλα. Ούτε ζητούν να ακούσωμεν τας ιδικάς των απόψεις. Γνωρίζουν ότι τας ξεύρομεν. Θέλουν να αναγνωρίσωμεν τον Πάπαν και ημείς, ως ουνίται, ας φρονώμεν όπως νομίζομεν.
Λοιπόν, η Αγία Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος απεφάνθη: “ Ανάθεμα πάσι τοις αιρετικοίς και τοις κοινωνούσιν αυτοίς”.
΄Οσοι οι πιστοί, “στώμεν καλώς”. Η πανάμωμος Ορθοδοξία μας, κυκλούται πανταχόθεν. Άς αγρυπνούμεν προσευχόμενοι. Η Ορθοδοξία μας θα δοκιμασθή, αλλά και πάλιν θα νικήση εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΩΝΗ
ΜΟΝΤΡΕΑΛ-ΚΑΝΑΔΑ

Silver
Sr Member
Posts: 523
Joined: Thu 31 January 2008 9:02 pm
Location: Montreal-Canada

Post by Silver »

=============================================================

  1. Το ναρκωτικό του Οικουμενισμού και του Συγκρητισμού σε αυξημένες δόσεις

Υπάρχουν πολλές τέτοιες άγρυπνες και ευαίσθητες συνειδήσεις Ορθοδόξων, των οποίων όμως η φωνή και η στάση δεν φθάνουν στις ακοές και στα όμματα των πολλών και εν πολλοίς αδιαφόρων πιστών. Αντίθετα προβάλλονται και μεγαλύνονται όσοι κληρικοί και θεολόγοι υμνούν και προσκυνούν το θηρίο της Αποκαλύψεως, τον θρησκευτικό συγκρητισμό του Αντιχρίστου, την ισοπέδωση θρησκειών και ομολογιών, το πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό μοντέλο της δήθεν Νέας Εποχής, που επαναφέρει τον κόσμο στο σκοτάδι και στην διαφθορά της προ Χριστού εποχής, η οποία είχε γεράσει και φθαρή μέσα σε πάθη ατιμίας. Κατά το μέτρο που εκδιώκεται ο Χριστός και αποχριστιανίζεται ο κόσμος, και μάλιστα ο δυτικός και «πολιτισμένος», με ευθύνη του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, κατά το ίδιο μέτρο το κενό καλύπτει ο Διάβολος. Μεταλλάσσεται η αλήθεια του Θεού, η αληθινή θεογνωσία του Ευαγγελίου, με το ψεύδος της νέας ειδωλολατρίας του πολυπολιτισμού και του συγκρητισμού, με συνέπεια να ατονήσει η τήρηση των εντολών και να φθάσουν οι άνθρωποι εις «αδόκιμον νουν» «πεπληρωμένοι πάσης κακίας», ακόμη και στην διάπραξη της πιο απεχθούς ακαθαρσίας του Σοδομισμού, της επαινούμενης και ασκούμενης ακόμη και από κληρικούς ομοφυλοφιλίας, όπως ακριβώς παρουσιάζει ο Απόστολος Παύλος την προ Χριστού εποχή στο πρώτο κεφάλαιο της Προς Ρωμαίους Επιστολής, στην οποία θέλουν να μας επαναφέρουν ως δήθεν Νέα Εποχή οι του συγκρητισμού και της Πανθρησκείας. Όσες συναντήσεις και αν γίνουν του πάπα με ορθοδόξους πατριάρχες, η μόνη οδός επανευαγγελισμού των Χριστιανών είναι η εν μετανοία επάνοδος, η μίμηση του Αποστόλου Πέτρου στα δάκρυα που έχυσε για την άρνηση του Χριστού, του πάπα τώρα για την άρνηση της Αγίας Ορθοδοξίας των κοινών Πατέρων και Αγίων της πρώτης χιλιετηρίδος. Αν εξακολουθήσει να επιμένει εγωιστικά στο δήθεν αξίωμα του Πέτρου και στα κλειδιά της Βασιλείας, όπως έπραξε και αυτές τις ήμερες στην Κωνσταντινούπολη, σε κοσμικές φιλοδοξίες και πρωτεία, τότε δεν ισχύει το «ποίμαινε τα πρόβατά μου» (3), αλλά το «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά, ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων» (4).
Μέσα, λοιπόν, στο κλίμα αυτό της δήθεν Νέας Εποχής, που διαμορφώνουν ο παπικός και προτεσταντικός Οικουμενισμός, με απώτερο όραμα την πανθρησκεία του Αντιχρίστου, ο Χριστός και η Εκκλησία Του δεν κηρύσσονται ως το μοναδικό φως, η μόνη οδός σωτηρίας, συνεργούντων δυστυχώς και συμφωνούντων και των περισσοτέρων Ορθοδόξων πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων. Διαψεύδουμε στην πράξη αυτό που ψάλλουμε στο τέλος κάθε θείας Λειτουργίας, ότι δηλαδή «είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον, εύρομεν πίστιν αληθή αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες». Δυστυχώς το φως που έδωσε η πατριαρχική θεία λειτουργία στο Φανάρι με την λειτουργική συμμετοχή του πάπα δεν ήταν το αληθινό Φως, η αληθινή πίστις, αλλά το σκότος και η πλάνη των αιρέσεων του filioque, του πρωτείου, των αζύμων, του καθαρτηρίου πυρός, της κτιστής Χάριτος, της κακοποιήσεως όλων των μυστηρίων, της κοσμικής εκκλησίας του Βατικανού που υπέκυψε στους πειρασμούς του Διαβόλου (5), για να αποκτήσει πλούτη και εξουσία, να γίνει κοσμικό κράτος και ουσιαστικά να παύσει να έχει σχέση με τον Χριστό και τον Χριστιανισμό κατά τον Ντοστογιέφσκυ. Και το σκότος αυτό μεταδόθηκε μέχρι εκεί που εργάζονται ορθόδοξοι ιεραπόστολοι, οι οποίοι διερωτήθηκαν πως τώρα μπορούν να πείσουν τους ανθρώπους να γίνουν Ορθόδοξοι και όχι Ρωμαιοκαθολικοί ή πως να ενισχύσουν πολλούς που έγιναν Ρωμαιοκαθολικοί να έλθουν στην Ορθοδοξία, και αυτοί είναι πάρα πολλοί στις χώρες της ιεραποστολής, όταν μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο η εικόνα των συμπροσευχομένων και εν πολλοίς συλλειτουργούντων δύο προκαθημένων, του πάπα και του πατριάρχου, αλληλοασπαζομένων και από κοινού ευλογούντων; Διερωτώμεθα και εμείς μετά του Αποστόλου Παύλου και μετά του 46ου αποστολικού κανόνος, ο οποίος απαγορεύει να δεχόμαστε το βάπτισμα και την Θεία Ευχαριστία των αιρετικών, τα οποία δυστυχώς και πάλι έχουν αναγνωρίσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και άλλες ορθόδοξες εκκλησίες, που επιτρέπουν σιωπηρώς ακόμη και το κοινόν ποτήριον. «Τις γαρ κοινωνία φωτί προς σκότος; Τίς δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ ή τις μερίς πιστώ, μετά απίστου;» (6). Πώς θα τολμήσουμε σε λίγες ημέρες να απευθυνθούμε προς τον γεννώμενο Χριστό• και να ψάλ¬λουμε ότι «Η Γέννησίς Σου Χριστέ ο Θεός ημών ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως» και ότι όπως οι Μάγοι έτσι και εμείς τον προσκυνούμε «ως τον ήλιον της Δικαιοσύνης» και ευρίσκουμε την σωτηρία πιστεύοντες στη «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» του Συμβόλου της Πίστεως, στην Ορθόδοξη δηλαδή Εκκλησία; Πόσες εκκλησίες υπάρχουν, και πόσες πίστες, και πόσα βαπτίσματα, μία, ένα ή πολλές και πολλά; Αν δεν είναι μία, η Ορθόδοξη, τότε κάνει λάθος ο Απόστολος Παύλος που λέγει «Εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα» (7):
Τα ερωτήματα όμως αυτά τώρα δεν προβληματίζουν, δεν γίνεται κατανοητή ακόμη και η έννοια της αιρέσεως. Έπαυσαν οι άνθρωποι να διακρίνουν μεταξύ ορθού και εσφαλμένου, μεταξύ αληθείας και πλάνης. Το ναρκωτικό του Οικουμενισμού, της νέας αυτής θρησκείας του Αντιχρίστου, της Παναιρέσεως αυτής κατά τον Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς, διδόμενο κατά μικρές δόσεις επί δεκαετίες και καλυμμένο με ορθοδοξοφανές περικάλυμμα σαν την Ουνία, με παρερμηνευόμενα χωρία της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, έχει ναρκώσει τις συνειδήσεις των περισσοτέρων και μάλιστα πολλών κληρικών και θεολόγων. Έχει δημιουργήσει μία φανταστική, ψεύτικη ατμόσφαιρα ειρήνης και ενότητος με τον δήθεν διάλογο της αγάπης, μέσα στην οποία αναπαύονται μακάρια τα πλήθη, που παίρνουν ανυποψίαστα και δωρεάν από τα μέσα ενημέρωσης το χαπάκι της οικουμενιστικής ηρωίνης. Οι δόσεις διαρκώς γίνονται ισχυρότερες• από την απλή συνεργασία σε πρακτικά και κοινωνικά θέματα, από τις δηλώσεις των Ορθοδόξων αντιπροσώπων στα οικουμενιστικά συνέδρια ότι μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η αληθής Εκκλησία, φθάσαμε στην πλήρη κατεδάφιση των ιερών κανόνων, με απροκάλυπτες και εμφανείς πλέον συμπροσευχές εις τα όμματα αγγέλων και ανθρώπων, εις την διακωμώδηση του φρικτού μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, μυστηρίου απολύτου εν αληθεία ενότητος, με τους λειτουργικούς ασπασμούς των αιρετικών και τις υπέρ αυτών δεήσεις των διακόνων και τους πολυχρονισμούς των ιεροψαλτών.

Post Reply