ΙΕΡΑΤΙΚΟΝ ΠΕΝΘΟΣ
ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο ΠΟΛΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ, ΑΙΔΕΣΙΜΟΤΑΤΟΣ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΛΟΤΣΙΟΣ
Πλήρης ημερών και έργων αγαθών εκδήμησε προς Κύριον ο αγαπητός υπό πάντων Ιερέας Βασίλειος Λότσιος, σε ηλικία 90 ετών. Ο λευκασμένος Λευίτης του Υψίστου, με καταγωγή από την Κοζάνη, ετάφη την 11η/ 24η Δεκέμβρη στα πατρογονικά αυτού χώματα, έχοντας όμως, μία αληθινή πατρίδα, την Άνω Ιερουσαλήμ. Εκοιμήθη και ετάφη παραμονή της εορτής του Αγίου Σπυρίδωνος, η ζώσα αυτού εικόνα.
Πράγματι, ο Πρεσβύτερος Βασίλειος υπήρξε απλός και αγαθός αλλά με πίστη ζέουσα, ανεπιτήδευτη, σαν από χρόνια παλαιά, στύλος αγάπης για τα πνευματικά αυτού τέκνα και για κάθε άνθρωπο ως «εικόνα Θεού». Μεγάλωσε με βαθιά πίστη και αυτή μεταλαμπάδευσε στην υπερπολύτεκνη οικογένεια του, με συνοδοιπόρο του, την ευλαβέστατη Πρεσβυτέρα Μαρία. Εργάστηκε απλές χειροτεχνικές εργασίες καθώς και ως οδηγός φορτηγών στις πάλαι ποτέ ιστορικές Μονές της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας Αττικής και Κορίνθου. Είχε την ευλογία να γνωρίζει και να αγιάζεται από οσιακές μορφές του Ιερού Αγώνος που ενίσχυαν την μεγάλη του πίστη.
Όταν ο βιοπαλαιστής οικογενειάρχης Βασίλειος έφτασε σε ηλικία συντάξιμο, δεν σκέφτηκε την ανάπαυση από τους μόχθους της ζωής δίπλα στα παιδιά και τα εγγόνια του αλλά προτίμησε να αναλάβει εκουσίως «Σταυρό» σωτήριο: την Ιεροσύνη. Χειροτονήθηκε διάκονος και Ιερέας και τοποθετήθηκε εφημέριος Πάτρας, αργότερα μετατέθηκε στην ενορία του Τυρνάβου (Λάρισας) και στα δύσκολα χρόνια μετά το σχίσμα του 1995 ανέλαβε τις ενορίες των Νομών Λαρίσης και Μαγνησίας, εξυπηρετών, λειτουργικώς και πνευματικώς, περί τους χιλίους πιστούς, ο ήδη γέρων Ιερεύς.
Η απλότητα και το ανεπιτήδευτο του χαρακτήρα ήταν ένα από τα σημαίνοντα στοιχεία του, που πάντα με αγνότητα και αγάπη έλεγχε τα πνευματικά του τέκνα αλλά και κάθε κακώς κείμενο στην κοινωνία μας.
Ήταν σε όλους ιδιαίτερα αγαπητούς. Από τους Αρχιερείς και τους Συλλειτουργούς του αλλά και από το πλήρωμα της Εκκλησίας, πνευματικά αυτού τέκνα, και μη. Η αγάπη του για τα πνευματικά του τέκνα ήταν παροιμιώδης και άξια μίμησης. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι αγαπούσε τα πνευματικοπαίδια του περισσότερο και από τα κατά σάρκα τέκνα του. Παρά την ιδιαίτερη κλονισμένη υγεία του, κατά τα τελευταία έτη της ζωής του, ως πραγματικός άμισθος Ποιμένας του Χριστού, προτίμησε την πνευματική εξυπηρέτηση των παιδιών του και την τέλεση της Θείας Λειτουργίας στην ενορία του Τυρνάβου.
Ήταν πάντα δίπλα στον κάθε πιστό συμμέτοχος στην θλίψη του και στην χαρά του. Ως Καλός Ποιμένας αναζητούσε το ποίμνιο και αγωνιούσε να μην χαθούν από της πλάνες των χρόνων μας γι’ αυτό και κατάφερε ο ολιγογράμματος, μα πνευματικά πλούσιος, Ιερέας να συγκρατήσει τους πιστούς από τους πειρασμούς αντιδίκου. Ακόμη και λίγο πριν το θάνατο του, επικοινωνούσε με τον Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης κ. Φιλόθεο προκειμένου να ενημερωθεί για τα θέματα του Ιερού Αγώνος και για τα «πνευματικοπαίδια» του.
Έφυγε προς Αυτόν που αγάπησε και πόθησε ο μακαριστός π. Βασίλειος. Έφυγε χωρίς τίτλους «πρωτοπρεσβυτέρου», «πρωθιερέως» κλπ αλλά με τον επίζηλο τίτλο του αληθούς Πνευματικού Πατρός εκατοντάδων ορθοδόξων από όλη σχεδόν την Ελλάδα, ακόμη και το εξωτερικό. Κι εμείς μες στην θλίψη του αποχωρισμού, ότι δεν θα ακούσουμε την γεμάτη αγάπη στεντόρεια φωνή του, ότι δεν θα φιλήσουμε τα σεβάσμια του χέρια, χαιρόμαστε διότι έχουμε ένα νέο πρεσβευτή στην Θριαμβεύουσα Εκκλησία. Αληθής χαρμολύπη! Ας έχουμε την αγία του ευχή.
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΑΞΙΟΜΑΚΑΡΙΣΤΕ ΠΑΤΕΡ ΒΑΣΙΛΕΙΕ!