ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΚΙΤΙΟΥ ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
ΜΕ ΠΟΛΛΗΝ ΧΑΡΑΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΜΕΘΑ ΟΤΙ Ο ΣΕΒ/ΤΟΣ ΚΙΤΙΟΥ (ΚΥΠΡΟΥ) κ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΚΑΜΝΕΙ ΜΕΓΑΛΑΣ ΠΡΟΟΔΟΥΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΜΑΘΗΣΙΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ. ΜΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΘΑ ΟΤΙ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΛΗΝ ΖΗΛΟΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΝ ΤΟΥ ΠΟΙΜΝΙΟΥ ΤΟΥ. ΕΖΗΤΗΣΑ ΚΑΙ ΕΛΑΒΑ ΜΙΑΝ ΑΠΟ ΤΑΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΚΦΩΝΟΝΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΕΘΑΥΜΑΣΑ ... ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΜΙΑΝ ΑΠΟ ΑΥΤΑΣ (ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ) ΣΥΝ ΤΗ ΕΥΧΗ ΟΠΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΟΝ ΕΝΔΥΝΑΜΩΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΤΗΡΙΖΗ ΣΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ, ΚΟΠΙΑΣΤΙΚΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΛΙΑΝ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΟ ΑΥΤΟ ΕΡΓΟΝ.
Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κιτίου κ. Παρθενίου εις την Κυριακή των Αγίων Πατέρων.
«Πάτερ Ἅγιε, ἐγώ ἐρωτῶ περί αὐτῶν, οἴτινες ἐπίστευσαν ὄτι Σύ με ἀπέστειλας΄ οὐ περί τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλά περί ὤν δέδωκάς μοι΄ τήρησον αὐτοῦς ἐν τῶ ὀνόματί Σου».
Βλέποντας ο μέγας Κωνσταντίνος, ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας, ότι η εκκλησία του Χριστού, ήταν θολωμένη με διεφθαρμένα δόγματα επινοημένα από το Αρείο, τον πρωθιερέα της Αλεξάνδρειας, μάζεψε το 325 μ.Χ. την πρώτη και μεγάλη οικουμενική σύνοδο, στην Νίκαια της Μικράς Ασίας. Τριακόσιοι δέκα οκτώ Θεοφόροι Πατέρες από τα πέρατα της τότε Ορθοδόξου οικουμένης, βιάστηκαν να συναντηθούν για να λυτρώσουν την Εκκλησία από τη αίρεση. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας, ήταν παρών καθ’ όλη τη διάρκεια των συνεδριάσεων. Πολλοί από τους Πατέρες, ερχόμενοι, βασανίστηκαν για την ομολογία τους στο όνομα του Χριστού, επί βασιλείας των προηγουμένων αυτοκρατόρων. Μερικοί είχαν ένα μάτι βγαλμένο, άλλοι είχαν την μύτη ή τα αυτιά κομμένα, άλλοι είχαν κομμένα χέρια ή άλλες πληγές. Εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι την πρώτη ημέρα της συνεδριάσεως, μετά την προσευχή, σείστηκε η γη.
Αυτά δείχνουν ότι, όσα θα αποφάσιζαν στην Αγιοτάτη εκείνη συγκέντρωση, δεν ήταν θελήματα ανθρώπων, αλλά η ίδια η πνοή του Αγίου Πνεύματος.
Το κυριότερο θέμα των συζητήσεων, ήταν η Θεότητα του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, δηλαδή του Ιησού Χριστού. Οι Άγιοι Πατέρες, έλεγαν ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, εκ του Πατρός γεννηθείς προ πάντων των αιώνων΄ ο Άρειος όμως έλεγε ότι είναι ο Υιός του Θεού, όχι γεννηθείς εκ του Πατρός, αλλά κτισθείς εκ του Πατρός΄ και άρα κάποτε , υπήρξε καιρός που δεν υπήρξε. Επίσης, βλασφημούσε τον Χριστό, λέγοντας ότι έλαβε σάρκα από την Μαρία την Παρθένο φαινομενικά και όχι πραγματικά. Επειδή ο Άρειος και οι οπαδοί του είχαν μεγάλη ευφράδεια λόγου, ενώ οι Πατέρες ήταν ταπεινοί και ανίκανοι να πουν λόγια περίτεχνα, βρίσκονταν στα πρόθυρα να νικηθούν από τους αιρετικούς.
Τότε ο αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, Νικόλαος, διακατεχόμενος από στεναχωρία, χαστούκισε τον Άρειο στο μάγουλο. Ο Άρειος τον κατήγγειλε στον αυτοκράτορα με συνέπεια να κλεισθεί ο Άγιος στην φυλακή. Εκεί, κατά τα μεσάνυχτα ανακρίθηκε από τον Σωτήρα Χριστό και την Υπεραγία Θεοτόκο, από τους οποίους πήρε ένα χρυσό ευαγγέλιο και ένα χρυσοκέντητο ωμοφόριο. Ακούγοντας και βλέποντας το θαύμα, ο αυτοκράτορας τον απελευθέρωσε. Ένας άλλος Ιεράρχης ο οποίος συμμετείχε στην Σύνοδο, ήταν ο Άγιος Σπυρίδων επίσκοπος Τριμυθούντος. Αφού ο Άγιος είναι Κύπριος, νομίζω ότι όλοι γνωρίζετε το θαύμα που έκανε με το κεραμίδι. Τόσο τα ουράνια δώρα που πήρε ο Άγιος Νικόλαος, όσο και το θαύμα που έκανε ο Άγιος Σπυρίδων, έδωσαν κουράγιο στους ευσεβείς, κατήσχυναν τους αιρετικούς και έτσι σιγά-σιγά οι Άγιοι Πατέρες, βοηθούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, νίκησαν. Αν και ήταν γεμάτοι από Θεϊκή αγάπη, προς τον πλησίον, με έλεος και με δάκρυα στα μάτια τον αναθεμάτισαν και τον έδιωξαν από την Σύνοδο ως εχθρό του Υιού το Θεού και αντίχριστο.
Μετά, οι Πατέρες, συνέταξαν το σύμβολο της πίστεως, και είκοσι κανόνες, για την συνέχεια της ομαλής λειτουργείας της Εκκλησίας΄ ακόμα, αποφάσισαν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να ακολουθεί το Ιουλιανό ημερολόγιο μέχρι το τέλος των αιώνων και έγραψαν και Πασχάλια, δηλαδή πότε θα γίνει το Πάσχα, για κάθε χρόνο μέχρι το τέλος του κόσμου. Κατά την διάρκεια της Συνόδου, κοιμήθηκαν δύο Πατέρες. Ο Αυτοκράτορας, έβαλε μέσα στα φέρετρά τους, αυτά που αποφασίστηκαν στη Σύνοδο και υπογράφηκαν μόνο από τους τριακόσιους δέκα έξι΄ και το πρωί της δεύτερης ημέρας, προς έκπληξη πάντων, βρήκαν και τις υπογραφές των κεκοιμημένων, δηλαδή τριακόσιες δέκα οχτώ υπογραφές.Όπως είπαμε και στην ομιλία της περασμένης Πέμπτης, η Ανάληψη του Κυρίου, είναι η πανήγυρη η οποία κλείνει τον κύκλο των γεγονότων από τα οποία ο Σαρκωθείς Θεός διήλθε, για την λύτρωση του ανθρώπου από την κατάρα. Σήμερα λοιπόν την πρώτη Κυριακή μετά την Ανάληψη, μνημονεύουμε αυτούς τους Πατέρες οι οποίοι κήρυξαν και προστάτεψαν την αλήθεια, διακηρύττοντας ότι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, γεννήθηκε από τον Πατέρα προ πάντων των αιώνων, κατέβηκε από τους ουρανούς, σαρκώθηκε εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, σταυρώθηκε, έπαθε, ετάφη, ανέστη την τρίτη ημέρα και πάλιν ανελήφθη εις τους ουρανούς και κάθεται εκ δεξιών του Πατρός ως «ομοούσιος τω Πατρί». Για την Ορθοδοξία, η πρώτη οικουμενική Σύνοδος, είναι ένας φάρος, ο οποίος χαρίζει φως και ενέργεια σε όλους του Ιεράρχες, τους Ιερείς, τους Μοναχούς και τους πιστούς, οι οποίοι θέλουν να φυλάττουν την αλήθεια του Ευαγγελίου. Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, η αληθινή πίστη, απειλείται από θηρία πολύ πιο τρομακτικά από εκείνα. Οι οικουμενιστές, οι νεοημερολογίτες και οι παπόφιλοι, βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τους Αρειανούς. Υπάρχει στις μέρες μας, κανένας Νικόλαος ή κανένας Σπυρίδωνας, ο οποίος να τους ντροπιάσει είτε με τα λόγια, είτε με τα θαύματα, είτε με τα φοβερίσματα; Πλανόμαστε από την υπερβολική ελευθερία, που μας παρέχουν αυτοί που έσκισαν τον άρραφο χιτώνα του Χριστού σε χιλιάδες κομμάτια. Ο καθένας από εμάς έχει υποχρέωση να θυμάται πάντα την ανδρεία και την πίστη, αυτών που αγωνίστηκαν με κίνδυνο της ζωής τους, για να διαφυλάξουν την Εκκλησία από τα δηλητηριώδη βέλη των ψευδαδέλφων. Ασφαλώς και είμαστε χαρούμενοι σήμερα, διότι, κληρονομήσαμε την αληθινή πίστη και έχουμε την δυνατότητα να σωθούμε. Αλλά άραγε ποιοί ίδρωσαν για όλα αυτά; Εμείς; Ασφαλώς όχι. Κουράστηκαν οι Άγιοι Πατέρες των επτά Οικουμενικών Συνόδων, οι Άγιοι ομολογητές τόσο οι παλαιότεροι, όσο και οι σύγχρονοι όπως ο Μέγας Φώτιος πατριάρχης Κων/λεως, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο Μάρκος ο Ευγενικός επίσκοπος Εφέσου, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Νικόδημος ο Αγιορείτης και πολλοί άλλοι. Όλοι αυτοί, δεν ξεκουράστηκαν ούτε μέρα ούτε νύχτα, μέχρι που παρέδωσαν τις Θεοσεβείς τους ορθόδοξες διδασκαλίες και δόγματα. Ήταν λύχνοι φωτεινοί, από τους οποίους οι διάδοχοί τους, τράφηκαν το φως της Ορθοδοξίας.
Άραγε οι απόγονοί μας θα έχουν τέτοια παραδείγματα από τα οποία να μαθαίνουν πως πρέπει να φυλάττουν την πίστη; Οι Άγιοι ήταν διδάσκαλοι της οικουμένης και εμείς δεν μπορούμε να είμαστε οδηγοί της οικογένειά μας. Να μην σκεφτείτε ότι για να σας υπακούνε τα παιδιά, χρειάζονται πολλά λόγια. Χρειάζονται πολλά παραδείγματα. Ας δούμε όμως τι κάνει ο πατέρας. Αυτός, μέχρι να φτάσει στην εκκλησία καπνίζει και ένα τσιγάρο. Μπαίνει στην εκκλησία για μισή ώρα και μετά βγαίνει και ανάβει ακόμα ένα. Στο τέλος της λειτουργίας, πάει με θρασύτητα και παίρνει και αντίδωρο. Ακολούθως παραμένοντας στο προαύλιο της εκκλησίας μαζί με άλλους όμοιούς του, ανάβει ακόμα ένα. Νομίζετε ότι, υπάρχει πιο μεγάλη αναισθησία από αυτό; Πώς να ονομάσουμε αυτούς τους ανθρώπους; Να τους ονομάσουμε χριστιανούς; Να τους ονομάσουμε ζηλωτές; .... Τι ορθοδοξία θα διδαχθούν τα παιδιά από αυτούς;
Μέχρι εδώ για τον πατέρα. Τώρα ας δούμε τι κάνει η μητέρα. Αυτή, όταν έρθει στη εκκλησία, έχει μόνο μία έγνοια: Τι να φορέσει και πώς να στολιστεί. Προσέχει δύο πράγματα: πως να μην τραβήξει την προσοχή του ιερέα επειδή δεν είναι ντυμένη ευπρεπώς και να μην σχηματίσουν οι άλλοι την εντύπωση ότι δεν είναι αρκετά έξυπνη ή όμορφη. Περαιτέρω, μερικές κρεμάζουν σκουλαρίκια στα αυτιά τους, μερικές βάφουν τα νύχια, μερικές φορούν πολλά βραχιόλια και δακτυλίδια στα χέρια΄ και με τα παιδιά στο χέρι, έρχονται στην εκκλησία. Μόλις μπει στην εκκλησία, θυμάται να φορέσει και το μαντήλι. Αλλά το βάζει με τρόπο, που χρειάζεται να το βγάλει και να το ξαναφορέσει, αρκετές φορές μέχρι το τέλος της Λειτουργίας. Τώρα για να μην πιστεύει κάποιος ότι υπερβάλλω, θα πω λίγα λόγια, του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, από την ομιλία του «Υπέρ Ηρωδιάδος και Σαλώμης, φονισσών του Βαπτιστού». Και όποιος θέλει να πει τα αντίθετα, να τα πει στον Άγιο και όχι σε εμένα. Επειδή, όπως σε εσάς δεν αρέσει να λέει κάποιος εναντίων σας, δεν αρέσει ούτε σε εμένα. Λέει λοιπόν ο Άγιος Ιωάννης: «Γυναίκα! Έρχεσαι στην εκκλησία με φωτεινή στολή, ακονίζεις τα νύχια σου σαν δράκοντας, κρεμάζεις τα σίδερα στα χέρια, στα αυτιά και στον λαιμό σου, όπως οι δούλες, αλλά δεν σκέφτεσαι ότι η ψυχή σου είναι μαύρη. Δεν σκέφτεσαι ότι ήρθες εδώ, για να κλάψεις και όχι για να κάνεις επίδειξη». Σε άλλη ομιλία του, για την γυναίκα που άλειψε τα πόδια του Χριστού με μύρο, λέει ότι: «Η πόρνη η οποία άλειψε τα πόδια του Χριστού με τα μαλλιά της, έπρεπε να τον αλείψει με το μαντήλι. Αλλά επειδή δεν είχε, τον άλειψε με τα μαλλιά». Γιατί δεν είχε όμως μαντήλι; Επειδή χωρίς μαντήλι κυκλοφορούσαν οι πόρνες. «Στις τίμιες γυναίκες», λέει ο Χρυσόστομος, «από τη στιγμή που ο ιερέας ευλογεί τον γάμο τους, δεν επιτρέπεται να δει ο ήλιος ξανά τα μαλλιά τους». Σκληρά λόγια. Αλλά πρέπει να τα πούμε. Αν δεν σας τα πω εγώ, που είμαι ο ποιμένας σας, τότε ποιός θα σας τα πει; Η έκτη οικουμενική Σύνοδος, λέει ότι, η γυναίκα που καλλωπίζεται και κόβει τα μαλλιά, ή ο άνδρας ο οποίος κόβει τα γένια και τα μουστάκια, δεν μπορεί να κοινωνήσει για ένα χρόνο. Και αν πεθάνουν έτσι, ο Θεός δεν θα τους αναγνωρίσει σαν δημιουργήματά Του, επειδή έχουν πρόσωπο, διαβολικό, εικόνα σατανική και δεν είναι «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση» του Πλάστη τους. Δεν τα λέω εγώ αυτά. Εγώ μόνο θυμίζω τα λόγια των Αγίων Πατέρων, διότι αν δεν σας τα πω, την ημέρα της κρίσεως, θα με κατηγορήσετε ότι δεν σας τα είπα. Καλά είναι να τα λέω, αλλά είναι καλύτερα και να τα ακούτε και να τα εφαρμόζετε, για να μην καταδικαστούμε ούτε εγώ, ούτε εσείς. Ξέρω ότι ζούμε μέσα στον κόσμο και μερικοί λέγουν ότι πρέπει να πηγαίνουμε με το ρεύμα. Αλλά ακούσατε τι είπε ο Κύριος στο σημερινό ευαγγέλιο. «Πάτερ Ἅγιε, ἐγώ ἐρωτῶ περί αὐτῶν», οἴτινες «ἐπίστευσαν ὄτι Σύ με ἀπέστειλας΄ οὐ περί τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλά περί ὤν δέδωκάς μοι΄ τήρησον αὐτοῦς ἐν τῶ ὀνόματί Σου». Λοιπόν, ακούσαμε ότι ο Ίδιος υπερασπίζεται όχι τον κόσμο, αλλά αυτούς που μένουν μέσα στον κόσμο και θέλουν να κάνουν το θέλημά Του και όχι το θέλημα του κόσμου. Μπορεί μερικοί να λένε: ο Θεός δεν δίνει σημασία στην εμφάνιση, δηλαδή στα ρούχα και στα γένια. Ο Θεός δίνει σημασία στην καθαρή καρδία. Ναι, έτσι είναι, αλλά ένα δέντρο δεν μπορεί να κάνει καρπούς, αν πρώτα δεν κάνει φύλλα. Όλα τα δέντρα κάνουν φύλλα, εύκολα΄ αλλά καρπό, που είναι δύσκολο λίγα κάνουν. Έτσι, πρώτα κάνε ότι είναι πιο εύκολο, δηλαδή πράξεις σωματικές που είναι τα φύλλα, για να μπορείς μετά να κάνεις και ότι είναι πιο δύσκολο, δηλαδή ψυχικές πράξεις, που είναι οι καρποί. Αν πιστεύεις ότι ήδη έχεις καθαρή καρδία, είσαι πλανεμένος από τους δαίμονες. Παλαιότερα, οι χριστιανοί δεν ήταν έτσι. Ο κόσμος σήμερα, νομίζει ότι είναι έξυπνος. Οι παλαιοί, ήταν εξυπνότεροι, και σοφότεροι, από εμάς. Τώρα ο ρυθμός ανάπτυξης της ανθρώπινης νοοτροπίας, οδεύει όπουδήποτε αλλού εκτός από την σοφία. Λοιπόν αδελφοί, επειδή σήμερα τιμούμε τους Αγίους Πατέρες, γι’ αυτό θυμήθηκα ορισμένες πατρικές διδασκαλίες. Επειδή αν και δεν είναι δόγματα, αλλά, όπως όλοι οι κόμποι μαζί, συμπληρώνουν ένα πλεχτό, έτσι και όλες οι χριστιανικές διδασκαλίες, συμπληρώνουν την Ορθοδοξία. Αν ξεδέσουμε ένα κόμπο, σιγά σιγά, θα ξεχειλωθεί όλο το πλεκτό. Το ίδιο και ο χριστιανός. Αν πατήσει μια μικρή εντολή, θα εισέλθει στην αμέλεια. Από την αμέλεια, περνάει στην αναισθησία και σιγα-σιγά, χωρίς να το θέλει, χάνει την Ορθοδοξία. Η Ορθοδοξία, είναι μαργαρίτης με μεγάλη αξία. Δύσκολα βρίσκεται, και εύκολα χάνεται. Όποιος όμως την έχει , είναι ο πιο μακάριος θνητός. Εκείνη πρέπει να παραδοθεί σαν κληρονομία στους απογόνους μας.
Τώρα τα παιδιά μας, τα στέλνουμε να μορφωθούν σε μακρινά σχολεία, όπου δεν ακούγεται πουθενά το όνομα του Θεού των χριστιανών. Εκεί, εμβολιάζονται με το αθεϊστικό δηλητήριο. Άραγε, αν ποτέ έρθουν πίσω, θα βρουν ακόμα εκείνο το γλυκό γάλα της δυνατής πίστης το οποίο νικά το δηλητήριο; Ποιος θα φταίει για αυτό; Εκείνοι επειδή πήγαν, ή εμείς που τους στείλαμε; Πως είναι καλύτερα; Να μένεις στην πόλη μαζί με ανθρώπους και να τρως ψωμί κάθε δύο μέρες, ή να μένεις στο δάσος με τα θηρία και να τρως κρέας κάθε μέρα; Εγώ πιστεύω ότι στην πόλη είναι καλύτερα. Εδώ είσαι σίγουρος ότι τρώγοντας λίγο ψωμί κάθε δύο μέρες δεν πεθαίνεις. Εκεί, αν και έχεις κρέας κάθε μέρα, κάθε στιγμή είσαι σε κίνδυνο να σε κατασπαράξουν τα θηρία. Αν φύγουμε από την οδό των δαιμόνων και περπατήσουμε στην οδό των αγίων, θα έχουμε και τον άρτον τον επιούσιον και θα είμαστε και λυτρωμένοι από τα εφτακέφαλα θηρία, του οικουμενισμού και του παπισμού, με το έλεος και την χάρη του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και δι’ευχών των Αγίων Πατέρων ημών. Αμήν .
† Ο Κιτίου Παρθένιος