Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κιτίου κ. Παρθενίου
εις την Κυριακή της Πεντηκοστής.
Σήμερα, ογδόη Κυριακή μετά το Πάσχα, η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει την Κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Η Κυριακή αυτή, είναι γνωστή και ως Κυριακή της Πεντηκοστής, και πίπτει πάντοτε την πεντηκοστή ημέρα μετά την Ανάσταση και τη δεκάτη μετά την Ανάληψη του Κυρίου.
Η Κάθοδος του Αγίου Πνεύματος προαναγγέλθηκε από το Σωτήρα Ιησού Χριστό, ο Οποίος υποσχέθηκε στους μαθητές Του ότι θα τους στείλει τον Παράκλητο, που θα είναι πάντοτε με αυτούς.
Μετά την Κάθοδό Του, το Άγιο Πνεύμα έμεινε «πανταχού παρόν», ενεργώντας στην Εκκλησία. Αυτό, διδάσκει τα τέκνα της την αλήθεια και καθοδηγεί τα βήματά τους προς εκπλήρωση του θελήματος του Θεού.
Το πιο σημαντικό από τα άπειρα χαρίσματα που μπορεί να δωρίσει το Πανάγια και Τελεταρχικό Πνεύμα, είναι αυτό της χειροτονίας και κατά συνέπεια, σημαντικότατα είναι και τα μυστήρια που τελούνται από τους κανονικά χειροτονημένους.
Ως εκ τούτου, τόσο αυτοί που δέχονται την χάρη, όσο και όλοι οι άλλοι οι οποίοι δέχονται με πίστη τα Μυστήριά τους, γίνονται πνευματοφόροι. Γίνεται όμως έρημος από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, εκείνος που λόγω της αιρέσεως και του σχίσματος αποκόπηκε από το σώμα της Εκκλησίας.
Επειδή φέτος ανακοινώθηκε η άφιξη του Πάπα στην Κύπρο, ας δούμε πώς μπορούμε εμείς οι γνήσιοι Χριστιανοί να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό το γεγονός. Η γνώμη μας ως κληρικοί είναι πως ό,τι και αν κάνουμε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε με τίποτα τα σχέδια των αρχόντων τούτου του κόσμου. Γι’ αυτό θεωρούμε ότι οποιαδήποτε αντίδραση ή ανοικτή διαμαρτυρία, δεν θα έχει κανένα όφελος. Το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενισχύσουμε τον εαυτό μας, ενδυναμώνοντας την πίστη μας και μελετώντας πιο σοβαρά την Ορθοδοξία και να αφήσουμε τους νεκρούς να ασχολούνται με τους νεκρούς τους.
Επειδή όμως, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προσπαθούν να εισάγουν στη συνείδηση του λαού ότι οι διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στην Ορθοδοξία και στον Παπισμό είναι μηδαμινές έως ανύπαρκτες και ότι και οι παπικοί είναι φορείς του Αγίου Πνεύματος, πιστεύω ότι σήμερα είναι η κατάλληλη ημέρα για να πούμε λίγα λόγια για αυτές οι διαφορές.
- Filioque (Φιλιόκβε) Οι ορθόδοξοι πιστεύουν ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο «ἐκ τοῦ Πατρός», ενώ οι καθολικοί πιστεύουν ότι εκπορεύεται «ἐκ τοῦ Πατρός» και «ἐκ τοῦ Ὑιοῦ». Ο Σωτήρας, όμως, είπε: «ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ» (Ιωάννην 15, 26).
- Κτιστές Ενέργειες Οι παπικοί πιστεύουν ότι η χάρις του Θεού είναι κτιστή και, επομένως, είναι δημιούργημα. Εάν ήταν έτσι, δεν θα μπορούσε ο άνθρωπος να φτάσει στη θέωση.
- Καθαρτήριο πυρ Οι παπικοί πιστεύουν ότι κάθε άνθρωπος μετά το θάνατό του περνά από μια φωτιά, από την οποία αργά ή γρήγορα, ανάλογα με τη βαρύτητα των πλημμελημάτων του, θα λυτρωθεί· επομένως, ο άνθρωπος μπορεί να αμαρτάνει όσο θέλει, διότι οπωσδήποτε θα σωθεί. Αλλά, ο Σωτήρας είπε: «καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ματθαίον 25, 46).
- Πάπας – Κεφαλή της Εκκλησίας Οι ορθόδοξοι πιστεύουν ότι η Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός, ενώ οι παπικοί θεωρούν ότι η Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο πάπας. Γι’αυτό πάνω στη μήτρα του γράφει στα λατινικά: «vicarious filii dei» («βικάριους φίλιι ντέι»)· που σημαίνει «τοποτηρητής του Υιού του Θεού».
- Η δύναμη της εξουσίας στην Εκκλησία Οι ορθόδοξοι πιστεύουν ότι το δικαίωμα των αποφάσεων στην Εκκλησία την έχει η Σύνοδος, ενώ οι παπικοί πιστεύουν ότι την έχει ο πάπας.
- Το αλάθητο του Πάπα Οι παπικοί πιστεύουν ότι όλοι οι πάπες ήταν και είναι αλάνθαστοι· και, επομένως, οτιδήποτε πουν όσον αφορά στην πίστη είναι άγιος ο λόγος τους.
- Η Βάπτιση με ράντισμα Οι παπικοί δεν βαπτίζουν με τρεις καταδύσεις, παρόλο που ο πεντηκοστός κανόνας των Αγίων Αποστόλων αναφέρει: «Εἴ τις ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, μὴ τρία βαπτίσματα μιᾶς μυήοεως ἐπιτελέσῃ …, καθαιρείσθω»
- Οι παπικοί τελούν τη λειτουργία τους όχι με το ένζυμο άρτο όπως οι ορθόδοξοι, αλλά με τον εβραϊκό άζυμο. Ο ένζυμος άρτος συμβολίζει την καρποφορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ενώ ο άζυμος συμβολίζει τη στειρότητα της παπικής εκκλησίας.
- Κοινωνούν τους λαϊκούς μόνο με το λεγόμενο «Σώμα του Χριστού» και όχι και με το Αίμα Του όπως είπε ο Ιησούς: «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» (Ιωάννη 6, 53). Επίσης, και στο Μυστικό Δείπνο διέταξε: «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες» (Ματθαίον 26, 27) · δηλαδή όχι μόνο οι κληρικοί.
- Επίσης, δεν αναγνωρίζουν όλες τις Οικουμενικές Συνόδους παρόλο που σε όλες έλαβε μέρος και η Εκκλησία της Ρώμης.
- Γιορτάζουν το Πάσχα με τους Εβραίους ή πριν από αυτούς, παρόλο που ο έβδομος κανόνας των Αποστόλων αναφέρει: «Εἴ τις ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, τὴν ἁγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέραν πρὸ τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μετὰ Ἰουδαίων ἐπιτελέσοι, καθαιρείσθω».
- Δεν κάνουν συλλείτουργο ποτέ και γι’ αυτό η χειροτονία του επισκόπου τελείται από ένα μόνο επίσκοπο, παρόλο που ο πρώτος Αποστολικός Κανόνας αναφέρει: «Ἐπίσκοπος χειροτονείσθω ὑπὸ ἐπισκόπων δύο ἢ τριῶν».
- Εξαγοράζουν την άφεση αμαρτιών από τον πάπα με χρήματα, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο μειώνεται ο χρόνος που πρέπει να μένουν στο καθαρτήριο πυρ.
- Πιστεύουν ότι η Παναγία είναι αναμάρτητη από τη φύση της και όχι διότι αγωνίστηκε για να γίνει Παναμώμητη. Γι’ αυτό την προσκυνούν λατρευτικά, δηλαδή όπως τον Θεό.
- Κάνουν το σταυρό τους με πέντε δάκτυλα, που συμβολίζουν τον Πατέρα, τον Υιό, το Άγιο Πνεύμα, την Παναγία και τον πάπα.
- Γίνονται ιερείς και εκείνοι που είχαν μια συζυγική ζωή αντικανονική πριν τη χειροτονία.
- Προσκυνούν αγάλματα και έχουν μια τέχνη αγιογραφίας (τη λεγόμενη Αναγέννησιακή) που είναι μακριά από τη σωστή εικονογραφία και απεικονίζει πολλές φορές γυμνά μέλη.
- Δεν μυρώνουν και δεν κοινωνούν τα νήπια αμέσως μετά τη βάπτιση, αλλά όταν κλείνουν τα δώδεκά τους χρόνια.
- Κατήργησαν όλες τις νηστείες και, το πιο σοβαρό, κοινωνούν ενώ έχουν ήδη φάει την ίδια μέρα.
- Συντόμευσαν τη λειτουργία στη μισή της ώρα και τελούν περισσότερο από μία λειτουργίες κατά τη διάρκεια της ίδιας ημέρας.
- Δεν επιτρέπεται ο γάμος στους κληρικούς τους, αλλά ανέχονται να έχουν φροντίστριες.
Για όλες αυτές τις σοβαρές κανονικές και ευαγγελικές παραβάσεις, μετά το Μεγάλο Σχίσμα του 1054, οι παπικοί, καταδικάστηκαν και αναθεματίστηκαν τόσο από πολλές Πανορθόδοξες και Τοπικές Συνόδους, όσο και από πολλούς Πατέρες και Διδασκάλους της Εκκλησίας, από τους οποίους και θυμόμαστε: τον Μέγα Φώτιο, τον Γρηγόριο τον Παλαμά, τον Ιερεμία τον Γ’, τον Μάρκο τον Ευγενικό, τον Κύριλλο της Κωνσταντινούπολης, τον Δοσίθεο των Ιεροσολύμων, τον Ευγένιο Βούλγαρη, τον Κοσμά τον Αιτωλό, τον Νικόδημο τον Αγιορείτη, και πολλούς άλλους, οι οποίοι τόσο συνοδικώς όσο και προσωπικά δήλωσαν ότι ο Παπισμός είναι η αίρεση των αιρέσεων και ο πάπας η αιτία των κακών.
Μετά την αλλαγή του ημερολογίου όμως, εκείνα τα αναθέματα σιγά-σιγά ξεχάστηκαν και άρχισαν να διαιωνίζονται διάλογοι, με σκοπό να καταλήξουν σε μία συμφωνία. Παρόλο που στη διάρκεια εκείνων των 956 ετών, οι παπικοί δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για τη διόρθωσή τους εμβαθύνοντας πιο πολύ στις αιρέσεις τους, σήμερα οι νεοημερολογίτες προσπαθούν να συνεχίσουν εκείνους τους αδελφικούς διαλόγους, όχι της αγάπης όπως τους ονομάζουν, αλλά του αγαπισμού. Δύο πράγματα μας κάνουν να πιστεύουμε ότι αυτοί οι διάλογοι δεν έχουν σκοπό τη διόρθωση του παπισμού αλλά την υποταγή του κόσμου στην εξουσία του πάπα: 1. Δεν παρατηρείται ούτε η ελάχιστη θέληση για διόρθωση από πλευράς των παπικών και 2. επιδιώκεται με τη βοήθεια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης να επιδειχτεί ότι οι παπικοί δεν είναι αιρετικοί και ότι οι διαφορές που μας χωρίζουν είναι ασήμαντες.
Πράγματι, αυτές οι προσπάθειες για την συγκάλυψη της αίρεσης άρχισαν από το 1924. Το πρώτο βήμα ήταν η υιοθέτησις του παπικού ημερολογίου. Μετά, ακολούθησαν λειτουργικές επικοινωνίες σε διάφορους τόπους και πίσω από τα μάτια του κόσμου, αλληλοαναγνωρίζονταν τα μυστήρια. Το 1965, ο «Πατριάρχης» Αθηναγόρας ήρε το ανάθεμα που επέβαλε η Ορθόδοξη Εκκλησία το 1054, χωρίς να διορθωθούν οι αναθεματισμένοι. Ακολούθως, πολλοί «επίσκοποι» και «ιερείς» άρχισαν να κηρύττουν ανοιχτά τις παπικές αιρέσεις και να τελούν χωρίς καμία ανησυχία τις παπικές πρακτικές. Εδώ, θυμόμαστε το βάπτισμα με το ράντισμα, τον δεύτερο και τρίτο παράνομο γάμο, τις χειροτονίες των αναξίων, το κήρυγμα εναντίον των νηστειών, τον περιορισμό και την διακομόδηση των ακολουθιών, και άλλα. Όλες αυτές οι πράξεις, που είναι ξένες προς την Ορθοδοξία, έγιναν τόσο συχνές, ώστε σήμερα να τελούνται επίσημα. Άρκετά εκκλησιαστικά πρόσωπα που κρατούν ψηλή θέση στην εκκλησία τους, έφθασαν μέχρι το σημείο να καταδικάζουν τους Ιερούς Κανόνες ως άδικους επειδή τάχα καλλιεργούν το μίσος και ακόμη να βλασφημούν σοβαρά τα της Θεότητας. Η πλειοψηφία των λεγόμενων ορθόδοξων κληρικών ομολογούν ότι καμία θρησκευτική παράταξη δεν κρατεί την αλήθεια. Η αλήθεια θα δημιουργηθεί όταν θα ενωθούν όλες οι θρησκείες σε μία. Αυτό, είναι ο Οικουμενισμός και το σημαντικότερο δόγμα του είναι η «θεωρία των κλάδων». Ο Οικουμενισμός είναι η τελευταία και η πιο τέλεια παγίδα που έστρωσε ο διάβολος για την πτώση του ανθρώπου και η πιο φοβερή και ύπουλη επίθεσή του κατά της Εκκλησίας του Χριστού. Είναι το δηλητήριο που παραλύει την ψυχή και την κάνει ανίκανη να δει το φως, ανίκανη ακόμη και να διψάσει για την αλήθεια, σκοτίζει το νου του ορθοδόξου και τον κάνει αντί να αγαπάει τον άρρωστο και να προσπαθεί να τον γιατρέψει, να αγαπάει την ίδια την αρρώστια του.
Για αυτό θα είναι όντως μακάριοι, όσοι θα τηρήσουν μέχρι θανάτου τους εαυτούς του μακράν της αίρεσης του αιώνα μας. Για αυτούς, θα ισχύσει απόλυτα ο λόγος του μεγάλου ομολογητού Θεοδώρου του Στουδίτου: «Αληθώς, ο κόσμος όλος, μιας ψυχής ουκ εστίν αντάξιος, της φυλαττούσης εαυτήν αμέτοχον και αιρετικής κοινωνίας και παντός κακού».
Το συμπέρασμα για όλα όσα είπαμε, είναι το ότι δεν χρειάζεται καμία σύνοδος για να επαναβεβαιώσει ότι οι συμπροσευχόμενοι και συμπορευόμενοι με τους παπικούς, είναι έρημοι από τη Θεία Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Οι ίδιες οι πράξεις τους, μας αποδεικνύουν ότι είναι πλήρως αιρετικοί• επιπλέον δεν αξίζει να κοπιάσουμε ασχολούμενοι μαζί τους.
Χρειάζεται να προσέξουμε τη δική μας αυλή. Όσον αφορά αυτό, έχουμε τη διδασκαλία της Ιεράς Πανορθοδόξου Συνόδου του 1583, η οποία μας προτείνει λέγοντας: «Ἐσεῖς δέ οἱ εὐσεβεῖς καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μένετε ἐν οἷς ἐμάθετε καί ἐγεννήθητε καί ὅταν τό καλέσῃ ὁ καιρός καί ἡ χρεία, αὐτό τό αἷμα σας νά χύσετε διά νά φυλάξετε τήν Πατροπαράδοτον Πίστιν καί ὁμολογίαν σας· καί φυλάγεσθε ἀπό τῶν τοιούτων καί προσέχετε, ἵνα ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σᾶς βοηθεῖ ἅμα καί ἡ εὐχή τῆς ἡμῶν ταπεινότητος εἴη μετά πάντων ὑμῶν, Ἀμήν».