ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ-ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ

[Silver]

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ΄

β΄) Περί Σιωπής, Αργολογίας και Παρρησίας

8η. Πρόσεχε τον εαυτόν σου από την παρρησίαν και τα άκαιρα λόγια, αυτά ξηραίνουν την ψυχήν του ανθρώπου, ενώ αντιθέτως η σιωπή, η πραότης και η ευχή,
γεμίζουν την ψυχήν δρόσον ουράνιον, με ένα πένθος γεμάτο γλυκύτητα.
Την αργολογίαν μίσησον, ως γεννήτριαν της ψυχρότητος και της ξηρασίας, διότι η αργολογία σκορπίζει τα δάκρυα από τα μάτια μας,
δηλαδή μας αφαιρεί ταύτα και η ψυχή μας μαραίνεται.

[Silver]

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ΄

β΄) Περί Σιωπής, Αργολογίας και Παρρησίας

9η. Έχε υπομονήν, παιδί μου, ταπείνωσιν, αγάπην και φυλακήν γλώσσης, διότι η γλώσσα, όταν νικήση τον άνθρωπον, του γίνεται ακατάσχετον κακόν και παρασύρει και άλλους εις την φόρα της και τους γκρεμίζει εις της αμαρτίας τα βάραθρα.
Ναι, παιδί μου, το στόμα σου να έχη φυλακήν, δια να φυλάσσεται η καρδία σου καθαρά, και όταν μένη καθαρά, τότε έρχεται ο Θεός και κατοικεί εις αυτήν και γίνεται τότε ναός του Θεού, οι δε άγιοι άγγελοι χαίρονται να ευρίσκωνται εις μίαν τοιαύτην καρδίαν!
Επίσης δίωκε τους αισχρούς λογισμούς με την οργήν και την ευχήν. Η ευχή είναι φωτιά, που καίει τους δαίμονας και φεύγουν.

[Silver]

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ΄

β΄) Περί Σιωπής, Αργολογίας και Παρρησίας

10η. Το στόμα σου να το προσέχεις, πρωτίστως τον νουν σου, να μην αφήνης σκέψεις κακάς να σου ανοίγουν κουβέντα, το στόμα να μη ομιλή λέξεις, που ενδεχομένως θα πληγώσουν τον αδελφόν.
Το στόμα σου να βγάζη λέξεις, που να έχουν ευωδίαν, λέξεις παρηγορίας, θάρρους και ελπίδος.
Απ’ ό,τι λέγει το στόμα, φαίνεται και το εσωτερικόν του ανθρώπου, ο έσω άνθρωπος.

[Silver]

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ΄

β΄) Περί Σιωπής, Αργολογίας και Παρρησίας

11η. Αγωνίζου, παιδί μου όσον δύνασαι εις το θέμα της βίας, βία καθ’ όλα, κυρίως εις την σιωπήν και εις τα δάκρυα τα πενθικά.
Όταν η σιωπή, η εν γνώσει κρατηθή με τα δάκρυα, δημιουργείται ο θεμέλιος μοναχικός λίθος, εξ ου θα απαρτισθή το ασφαλές μελλοντικόν σπίτι, όπου θα εύρη η ψυχή την πνευματικήν της θαλπωρήν.
Αν η σιωπή δεν κρατηθή δεν διακρίνεται καλός οιωνός δια το μέλλον της ψυχής, εφ’ όσον όσα μαζεύει, τα σκορπίζει, διότι μοναχός ελεύθερος τω στόματι, ακατάστατος έσται εν πάσι.
Δια τούτο, εμόν τέκνον, βίαζε σεαυτόν εις όλα, διότι εγκωμιάζεται η καλή αρχή και κατακρίνεται η αμελής, διότι το τέλος ταύτης έσται οικτρότατον.
Όταν σιωπώμεν, έχομεν τον χρόνον δι’ εσωτερικήν και πληροφορικήν ευχήν και δι’ εννοίας φωτεινάς, που γεμίζουν με φως την διάνοιαν και την καρδίαν.

[Silver]

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι΄.

Περί Υπερηφανείας, Αυτομεμψίας και Ταπεινώσεως.

1η. Προσέχετε τους λογισμούς σας. Η προσοχή σας κυρίως να στραφή εις το να συνάξη ταπεινούς λογισμούς. Διότι η ταπείνωσις σώζει τον άνθρωπον και αυτή είναι κυρίως ο στόχος όλων των πνευματικών επιδιώξεων. Εάν θέλετε να ίδητε, εάν έχετε κάνει πνευματικήν προκοπήν εις την μοναχικήν πολιτείαν, ερευνήσατε τους εαυτούς σας και εάν διαπιστώσετε ταπείνωσιν μέσα σας, ανάλογα με την ποσότητα αυτής, έχετε κάνει πνευματικήν πρόοδον. Αν αντί ταπεινώσεως ίδωμεν μάλλον υπερηφάνειαν και εγωϊσμόν με τα παρεπόμενα τούτων, τότε μας χρειάζεται πένθος και δάκρυα και να θρηνώμεν την αθλίαν μας κατάστασιν, ίνα ο Κύριος μας ευσπλαχνισθή. Φύγωμεν μακράν του εγωϊσμού, δυσωδίαν ανείκαστον εκπέμπει ούτος και δυστυχής όστις έχει τούτον ως πλούτον του. Ο τοιούτος ουδέποτε θα εύρη ειρήνην, τόσον εκ των ενοχλήσεων των εμφωλευόντων εν αυτώ παθών, όσον και εκ της μακράν απεχούσης αληθούς ταπεινώσεως. Ανάπαυσις ψυχική μόνον εκ της ταπεινώσεως και της πραότητος παρέχεται εις τον άνθρωπον και τούτο μας το λέγει ο Κύριος: «Μάθετε απ’ εμού ότι πράός ειμι και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (Ματθ. 11,29 ). Δια τούτο, τέκνα μου, υπερπόθητα, ας αγαπήσωμεν με όλην μας την ψυχήν την ταπείνωσιν του Χριστού μας, ομού και την πραότητά Του και όντως θα εύρωμεν, καθώς είπεν, και των ψυχών ημών την ποικίλην ανάπαυσιν. Η ταπείνωσις δια να αποκτηθή δεν είναι εύκολον πράγμα, χρειάζεται πολύς κόπος και χρόνος. Ο εγωϊσμός δια να θανατωθή απαιτεί θυσίαν του εαυτού μας. Να ποδοπατήσωμεν το εγώ μας και να εναγκαλισθώμεν την τελείαν αυταπάρνησιν του εαυτού μας. Να αγαπήσωμεν ερωτικώς την υπακοήν και με αιματηρούς αγώνας, τη βοηθεία του Θεού, θα κατορθωθή η θανάτωσις αυτού. Εμπρός λοιπόν, τέκνα μου, ωσάν αθληταί ας τρέξωμεν εις το στάδιον του ενδόξου αγώνος, όπου ο νικών θα στεφθή με τον αμαράντινον στέφανον της αιωνίου δόξης, ενώπιον του υπερτάτου θρόνου του γλυκυτάτου μας Θεού. Παρακαλώ, μη δειλιάσετε εις την μάχην, διότι ο Κύριος κρυφαία χειρί θα μας ενισχύη, ώστε να νικήσωμεν τον διάβολον του εγωϊσμού και θα μας ενδύση τον θεοϋφαντον χιτώνα της θεϊκής ταπεινώσεως. Ταύτα σας γράφω και εύχομαι τα ελάχιστα λόγια της σποράς ταύτης να πέσουν εις την γην την καλήν της ψυχής σας και να φέρουν εκατονταπλασίονα καρπόν ζωής αιωνίου! Αμήν, γένοιτο.

[Silver]

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι΄.

Περί Υπερηφανείας, Αυτομεμψίας και Ταπεινώσεως.

2η. Εάν αγωνισθώμεν να αποκτήσωμεν ταπείνωσιν, ένδυμα πολυτελέστατον εκληρονομήσαμεν, και εάν αγάπην έχωμεν, κομψότατον το παρεσκευάσαμεν.
Εάν δε και υπακοήν απερίεργον εδώσαμεν εις τους εαυτούς μας, με χρωματισμόν και στιλπνότητα το ομορφήναμεν, και εάν προσευχήν αδιάλειπτον ειργάσθημεν,
ευωδίαν πολυτελεστάτου μύρου το ερραντίσαμεν, και ούτω πως τελειοποιήσαντες, τότε ενδυσάμενοι αυτό θα παρουσιασθώμεν με παρρησίαν και με ουρανίαν
χάριν εις το βήμα του Χριστού, και τότε ο Κύριος της δόξης θα οσφρανθή οσμήν ευωδίας πνευματικής και χαίρων θα μας ανοίξη τους απείρους θησαυρούς των χαρίτων.
Τότε όντως γεγόναμεν πλούσιοι!

[Silver]

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι΄.

Περί Υπερηφανείας, Αυτομεμψίας και Ταπεινώσεως.

3η. Συ, παιδί μου, κοίταζε μόνον τον εαυτόν σου, σου λείπει η ταπείνωσις. Η υπερηφάνεια με το πείσμα, σου φέρνουν τους λογισμούς αυτούς, που γράφεις. Εάν ταπεινωθής, εάν κατηγορής εις όλα τα σκάνδαλα τον εαυτόν σου και ότι από εμπάθειάν σου τα υποφέρεις και ότι ο Γέροντας και οι αδελφοί δεν πταίουν, τότε αμέσως θα αισθανθής ελάφρωσιν από τους λογισμούς και θα έρχεται η θεραπεία των πληγών σου. Με άλλα μέσα μη περιμένης, δηλαδή το να αλλάξη ο Γέροντας ή οι αδελφοί, δια να θεραπευθής εσύ, μάτην κοπιάζεις, το κακόν θέλει πάταγμα από την ρίζαν, και η ρίζα του είναι η υπερηφάνεια, ο εγωϊσμός, το πείσμα, το θέλημα, ο θυμός κ.λ.π. Όλα αυτά με ένα φάρμακον θεραπεύονται και τούτο είναι: Το να ρίπτης το βάρος του σφάλματος και του πειρασμού εις τον εαυτόν σου. Πάντοτε να λέγης: «Εγώ πταίω, εγώ είμαι η αιτία, από την εμπάθειάν μου τα τραβώ, κανείς άλλος δεν είναι ο αίτιος των κακών μου παρά εγώ ο τρισάθλιος». Ναι, παιδί μου, αυτή είναι η υπεραλήθεια, η γνησία πραγματικότης. Βάδιζε εις ό,τι σε συμβουλεύω, βάδιζε επάνω εις αυτά και θα ίδης όντως ψυχικήν υγείαν και θεραπείαν.